Israel: kritiek op mijn opinie in het Nederlands Dagblad

In het Nederlands Dagblad schreef ik gisteren een opinieartikel waarin ik vrienden van Israel vraag om te overwegen een kritischer houding te hebben. Een ware vriend moet je soms stevig aanpakken, als dat om zijn bestwil is. In dat kader zal ik de reacties lezen die daar op de website en die in mijn inbox terecht kwamen. Vele vrienden proberen me van mijn dwalingen te bekeren. Dank jullie wel! Ik ben er diep van overtuigd hoe weinig ik weet en hoe feilbaar mijn hersencellen zijn.

Natuurlijk valt het woord antisemitisch, het zal ook niet. Maar ik ga nu alleen op zakelijk tegenwerpingen in, niet op moddergooien. Wie met modder gooit wordt er zelf het smerigst van. Ik kan ook niet op alles wat is gezegd ingaan. Wie zou mijn lappen tekst nog lezen? Dus een aantal kernzaken.

1) Elk argument dat Arabieren geen lieve jongens zijn, of dat ze verdeeld zijn, vind ik in het verband van deze discussie niet zo zinvol. Je sluit geen vrede met mensen die je lieverdjes vindt. Het gaat in de eerste plaats over veilige grenzen en geen oorlog. Dat Arabieren verdeeld zijn bleek niet echt uit het Saoedische vredesvoorstel.

2) We moeten uitkijken voor de radicale Islam, is gezegd. Jazeker. Maar de radicale Islam is precies waar de Arabische regeringen ook zo’n hekel aan hebben. Dus is de radicale Islam eerder een aanleiding voor Israel en de Arabische overheden om vrede te sluiten, om het probleem van radicale Islam samen aan te pakken. De vijand van mijn vijand is mijn vriend, is het adagium in het Midden Oosten. Zoals bleek uit de samenwerking tussen Egypte en Israel t.a.v. Gaza. Of we het met die samenwerking nu eens zijn of niet, de gedeelde problematiek is een uitgelezen moment om tot vrede te komen.

3) Israel hoeft zich niet aan Internationaal Recht te houden, maar aan zijn eigen heilige boeken, beluister ik. Maar dat staat wel haaks op wat Israel hier zelf van zegt. Dit lijkt me dus een weinig vruchtbare benadering. Net zo goed als melden dat echte vrede pas bij de wederkomst zal uitbarsten. Ja, dat is waar, Maar als dit een valide argument is om geen vrede te sluiten geef je tegelijk een vrijbrief aan elke terrorist. Ook zou de Bijbel leren dat het met vrede tussen Israel en de Arabieren niet goed gaat komen. Welaan, dat lees ik nergens in mijn bijbel, ook niet na ernstig schriftonderzoek en veel Schrift-met-Schrift vergelijken.

4) Israel heeft Libanon in 2000 en de Gazastrook in 2005 verlaten en een groot deel van de Westbank in 1993 autonomie gegeven, maar het probleem met Hamas en Hezbollah is helemaal niet opgelost, zoals ik beweerde. Nee, inderdaad. Maar schrijver vergeet te melden dat Israel de Golan van Syrie bezet, en dat Syrie ervoor zorgt dat Hizbollah zich tegen Israel blijft verzetten. Mijn argument is juist: los dat probleem met Syrie op door vrede en Syrie zal Hizbollah knippen en scheren desnoods. Syrie wil immers gewoon zijn eigen land terug.

Omdat Gaza is verlaten zou Hamas dankbaar moeten zijn? Maar Gaza en de Westbank horen bij elkaar, dus is het niet vreemd dat in Gaza verzet blijft tegen Israel. De Palestijnse ‘regering’ zit nota bene in Ramallah, op de Westbank. En de autonomie van delen van de Westbank waarnaar wordt verwezen is echt een lachtertje. Het is cynisch om die 'autonomie' te noemen als reden voor dankbaarheid van de Palestijnen. Wat Israel doet is de Palestijnen vernederen, met een muur, met zijn bezetting, met allerhande wetjes, met een feitelijke blokkade van Palestijnse economie.

5) De Arabische landen hebben zich helemaal niet goed gedragen jegens Israel de afgelopen tientallen jaren, zoals ik beweerde. ‘Vele Arabische landen zoals Irak, Iran en Syrië hebben Hezbollah en Hamas gesteund met wapens en kapitalen. Op de TV van nog veel meer Arabische landen (Egypte, Turkije, Libanon, Saoedi-Arabië enz.) wemelt het van de Jodenhaat.’ Ja, sommig gedrag is zeer ergerlijk. Het antisemitisme in veel Arabische landen is verwerpelijk. En waarom Hamas en Hezbolah steun krijgen van de Syrie heb ik al genoemd. Dat de schrijver van deze kritiek op mij misschien wat aan zijn kennis moet doen, blijkt uit het feit dat hij of zij Turkije en Iran onder de Arabische landen rekent.

6) "Israël zal de volle steun van de wereld hebben als Arabische landen na een echt vredesverdrag toch agressief gedrag vertonen", zei ik in mijn opinieartikel. Het weerwoord is: “Israel heeft gezien hoe onwaar dit is aan de hand van de terugtrekking uit Gaza in 2005. Na elke Israëlische actie om zich te verdedigen tegen de terreur uit Gaza regende het veroordelingen door de VN van Israel, tot stand gebracht door de grote groep Islamitische en Arabische landen in de VN.” Dit is niet waar. De wereld ontzegt Israel niet het recht zich te verdedigen en om desnoods in Gaza-stad Hamas te beschieten. De veroordelingen van de VN en Europa gingen over excessief geweld. 1000 doden. Hoeveel doden waren er aan de kant van Israel door de beschietingen met die zelf-bouw-raketten van Hamas? 2?

7) Mijn interpretatie van resolutie 242 van de VN wordt ook onjuist geacht. Die resolutie betekent volgens mijn criticus dat Israel “in ruil voor teruggave van land recht heeft op vrede en veilige grenzen. Het gaat dus uitdrukkelijk uit van grenscorrecties. De wapenstilstandslijnen van 1949 (meestal misleidend 'de grenzen van 1967) genoemd zijn geen vastgestelde grenzen.” Dit is pure onzin. Geen zin om hier op te reageren. De VN had in 1947 zeer duidelijke grenzen gesteld. Israel had in 1949 al beduidend meer, dus heeft er niks over te klagen dat die grenzen als criterium worden gebruikt.

8) Ik heb niet gemeld dat het Saoedische voorstel ook de terugkeer van de Palestijnse vluchtelingen naar Israel eist. Inderdaad, want ik had maar 4400 tekens, maar belangrijker, ik denk dat dit voor de Arabische landen ‘wisselgeld’ is. Voordat je onderhandelingen ingaat (waarbij je altijd wat veren zult laten) stel je hoge eisen, maar die worden niet allemaal ingewilligd natuurlijk.

9) In datzelfde kader zie ik de eis dat Israel zich uit Oost Jeruzalem moet terugtrekken.Nee, onbespreekbaar natuurlijk voor Israel. Maar wie zegt dat de Arabieren en Israel niet een modus vivendi kunnen vinden? De Arabische eisen zijn duidelijk, maar Israel heeft niet eens de moeite genomen het voorstel serieus te bekijken. Daarover staat juist vanmorgen een kritisch artikel in Haaretz. Mijn opinieartikel wordt antisemitisch genoemd, terwijl een Jood vandaag in een Israelische krant dezelfde vraag stelt: waarom doen we niks met het Saoedische Vredesvoorstel.

10) Vrede in ruil voor land heeft in het verleden niet bepaald goed gewerkt, zegt iemand. Pardon? Even vergeten dat Egypte en Israel in 1977 vrede sloten? Israel gaf alle land van Egypte terug, en kreeg blijvende vrede in ruil. Israel heeft ook al jaren echte vrede met Jordanie, zelfs zonder dat het land hoefde terug te geven. Een land nota bene dat voor meer dan de helft uit Palestijnen bestaat.

11) Iemand reageert en zegt: “Eigenlijk geloof ik trouwens niet meer dat Israël zich zal terugtrekken. Het wordt een eenstatenoplossing, al dan niet via enkele bantoestans, met op een bepaald moment toch erkenning van de rechten van de Palestijnen. Tenzij ontwikkelingen van buiten daar tussen komen.” Ja, het zou zomaar kunnen. Maar momenteel zijn Israel noch de Arabieren bereid zich hierbij neer te leggen.

12) ‘Een heel land erkennen als joodse staat waar moslims wonen en hebben gewoond - dat is voor fundamentalistische stromingen als Hamas en Islamitische Jihad een onverteerbaar punt. Daarom is vrede zo moeilijk verkrijgbaar in die streken’, zegt iemand. Ja inderdaad, dit speelt wel een rol. Maar dat zou dan ook voor Spanje en de hele Balkan moeten gelden. Ook dat was ooit islamitisch. En het tegendeel is ook waar. Israel en veel Joden gebruiken precies hetzelfde argument om Israel’s bestaansrecht te bewijzen. Het was 2000 jaar geleden van ons, dus nu geven we geen centimeter op. Bijvoorbeeld van Oost Jeruzalem.

En het gaat niet om 'een heel land erkennen'... Het gaat om Israel binnen de grenzen van 1967 he? De rest is gewoon geen Israel. En het Israel van binnen de grenzen van 1967 is door de meeste Arabieren al lang erkend. Zie het vredesvoorstel van Saoedie Arabie. En Egypte en Jordanie hebben al vrede met Israel.

Tenslotte, iemand reageert en zegt: Vrede is moeilijk verkrijgbaar ‘tenzij de Geest van God de harten kan neigen naar verzoening en saamhorigheid over de grenzen van eigen volk en cultuur heen. Daarom bidden we voor de vrede voor Jeruzalem en al haar inwoners: joden, christenen en moslims’. En daarop kan ik enkel amen zeggen. Moeten we doen.