Ik ben bezig voor vrijdag a.s. een preek voor te bereiden over de brief van Paulus aan de Galaten, 2:11-21. Daar beschrijft Paulus hoe hij Petrus in het openbaar de les las over diens openbare huichelarij. Petrus schiep een tegenstelling in de gemeente van Antiochie tussen Joden en Grieken, en Paulus vond dit zo totaal onaanvaardbaar dat hij zijn collega-apostel hierover in het publiek op het matje riep. Ga ik, als ik vrijdag preek en de eucharistie vier, anders om met Amerikanen dan met Soedanezen? In de dienst waar ik vrijdag preek zitten mensen uit de USA, Groot Brittannie, Soedan, Sri Lanka, India, Pakistan, Eritrea, en zo nog een paar landen. Hoe ga je als multiculti kerk goed met elkaar om? Wat is het geheim? Wat een voorbeeld trouwens voor onze Nederlandse samenleving.
Ik denk dat dit multiculturele aspect van de kerk een goed voorbeeld is voor onze multiculturle samenleving in Nederland. Of je dat nou wenst of niet, de diversiteit gaat niet meer weg. We moeten er dus iets moois van maken!
Een christelijke maatschappijvisie die geschikt is om een multiculturele samenleving bijeen te houden, zou wellicht nadruk moeten leggen op de seculiere tegenhanger van wat de kerk bezig houdt en bijeen houdt. In denk aan vrije en open communicatie met elkaar, heuse zorg voor elkaar, en gemeenschapszin rond kernthema's als zorg voor de zwakkeren, respect voor elkaar, en andere thema's waar brede overeenkomst over bestaat. Graag een overheid die dit bevordert.
Slap geleuter? Tot nu toe heeft in Nederland niemand het ei van columbus ontdekt, geloof ik. In onze multiculti kerk in Cairo kunnen we het goed met elkaar vinden, en dat rond de eucharistie mensen van heel verschillende volken, culturen, kerken, rijk en arm, samen knielen en dezelfde brood en wijn delen, mag je in onze wereld gerust een wondertje noemen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten