Zegt Kinderbescherming ook wel eens 'sorry'?

Ik ben echt heus niet van het kerksoort van die Amersfoortse voorganger, Gertjan Goldschmeding van de ACC-Jouwkerk. De man kwam in het nieuws omdat hij ‘de pedagogische tik als opvoedingsmethode predikte en zijn kinderen sloeg met een pollepelachtige stok of ander voorwerp’, aldus Nu.nl. Ja, ja, je moet maar durven.

Ik had bij de opvoeding van mijn dochter nimmer de harde hand nodig. De zeldzame keer dat ik toch zo dom was een mep te geven, voelde ik me zo schuldig dat ik enorm snel mijn excuus aanbod. Heerlijk waren die (zeldzame) goedmaaksessies met fijn even knuffelen. Ik wil maar zeggen, ik heb helemaal niks met het idee van die Goldscheding dat kinderen met rammen moeten worden ‘gebroken’. Het zijn geen wilde paarden of zo.

Maar dat de kinderen van die vent onder toezicht moesten komen van Bureau Jeugdzorg, dat vond ik òòk belachelijk – en dat is onderstreept doordat ze nu, 4 maanden later, niet meer onder toezicht staan. Dat heeft het gerechtshof in Arnhem vandaag laten weten.

Wat lees ik nu? “Goldschmeding en zijn vrouw hebben verklaard dat ze sinds het uitspreken van de ondertoezichtstelling afstand hebben genomen van het slaan als opvoedmethode. Daarop hebben Bureau Jeugdzorg en de Raad voor de Kinderbescherming volgens het hof aangegeven er niet aan te twijfelen dat de ouders deze methode inderdaad niet meer zullen toepassen.”

Goldschmeding bekeert zich van het slaan, en alle betrokken instanties zijn er meteen van overtuigd dat ze hun kinderen niet meer zullen slaan? Haha... vrienden, wie is hier bezig met zijn gezicht te redden? Ik heb nog nooit gehoord dat Jeugdzorg en al die diensten zo snel overtuigd waren. Geef gewoon toe mensen, Kinderbescherming en gerechtshof hebben zich voor gek gezet. Die meneer Goldschmeding is nooit een gevaar voor zijn kinderen geweest natuurlijk want anders was hij dat nu nog. Jeugdzorg was nauwelijks betrokken of constateerde al dat er niks aan de hand was.

Nee, wat hier aan de hand was, we hadden hier te maken met wat overacties instanties die geen flauw benul van de kaart van kerkelijk Nederland hebben. Ze dachten natuurlijk: ‘Die Goldschmeding is van een sekte en sektes zijn een gevaar voor hun kinderen.’ Zaten ze al op collectieve zelfmoord te wachten of zo?

En nu hebben ze een paar keer met het echtpaar Goldscheding en hun kinderen gepraat. De kinderen moesten vast met poppen met pikjes spelen onder toezicht van Jeugdzorg. En wat bleek? Niks. Gewoon niks. Gewoon een normaal gezin, niks mis mee. Maar wel aan de schandpaal, wel breeduit in de media, wel de indruk wekken dat die pinksterprediker een gevaar is voor zijn kinderen.

Is er ook iemand van de Raad van de Kinderbescherming of het Gerechtshof in Arnhem die het woordje ‘sorry’ kent? Ik denk dat het gezin Goldschmeding meer is beschadigd door deze affaire dan de kinderen door een paar meppen met een pollepel.

Egypte ziet Kopten als museumstuk, leuk voor toerisme

Egypte bestaat voor ruim 90% uit moslims, terwijl het land ongeveer 6-8% Kopten telt. Hoe worden Christenen en de Kerk van Egypte op postzegels afgebeeld? Nauwelijks. Op religieuze postzegels is de Islam ruim oververtegenwoordigd. Maar Egypte heeft ook postzegels met christelijke motieven uitgegeven, jawel.

De uitgaven van de Egyptische PTT geven een interessant kijkje in de mentale keuken van de Egyptische overheid. Ik kwam op alle uitgaven van Egypte maar één voorbeeld van een contemporaine Christen tegen, namelijk van George Abyad (1880-1959). Hij werd in 1996 op een zegel gezet. Aan zijn naam George zie je direct dat het om een Christen gaat. Deze George Abyad (‘Sjors de Wit’) was een acteur die van oorsprong uit Libanon kwam, een Maroniet dus. Hij was de eerste directeur van de Vakbond van Acteurs in Egypte. Het zou kunnen dat Egypte ook Egyptische christenen op zegels heeft gezet, maar dan gaat het om lui die bekend zijn om iets anders dan hun Christen-zijn.

Verder kom ik tussen mijn Egyptische zegels wel de Palestijnse aartsbisschop Hilarion Capucci tegen over wie ik elders al schreef. Capucci is met een zegel geëerd in 1977 vanwege zijn verzet tegen Israel; hij is een Palestijn van de Melkitische Kerk, dus gelieerd aan de Rooms Katholieke Kerk. Geen Kopt.
Een postzegel met een heel kleine afbeelding van een kerk met een kruis bovenop de koepel werd uitgeven in 1969. Dat kerkje-met-kruis staat pal onder het jaar van uitgifte op de zegel. De zegel werd uitgegeven in de context van Palestijnse vluchtelingen; het gaat om een kerkje buiten Egypte. Niet Koptisch.

Een ander klein kruisje kom ik tegen op een zegel uit 1994, waarin de 75-jarige eenheid van het Rode Kruis en de Rode Halve maan wordt herdacht. Voor Westerlingen heeft dat Rode Kruis helemaal geen christelijke connotatie meer maar dat is in de Arabische wereld heel anders. Dat is precies de reden waar ze de Rode Halve Maan hebben opgericht.

Egypte gaf een aantal zegels uit met daarop het Katharinaklooster in de Sinai. Dat klooster is afgebeeld op een luchtpostzegel uit 1960; dit was voor zover ik weer de eerste keer dat Egypte een Christelijk object afbeeldde op zijn zegels.

Datzelfde klooster komt ook voor op een zegel uit 1966 toen het 1600ste stichtingsjaar werd herdacht. Omdat in hetzelfde klooster brand uitbrak in 1971 herdacht een jaar later een luchtpostzegel dat. In 1987 werd het Katharinaklooster uitgeven als onderdeel van een serie toeristische zegels en ook in een vrijwel identiek blokje. Opmerkelijk: dit klooster is niet Koptisch maar Grieks Orthodox. Ook opvallend: het klooster is onderdeel van een serie die bestaat uit ruines.
Vier postzegels van Egypte hebben echt met Kopten te maken. Een daarvan, uit 1967, toont een christelijke ‘mighrab’ met een fresco van Christus. Deze zegel staat in het teken van oude Egyptische kunst. In datzelfde jaar gaf Egypte ter gelegenheid van het Internationaal jaar van het Toerisme een postzegel uit met de afbeelding van de Boom van de Maagd in Mattareya (Noord Cairo). Een derde zegel, uit 1968, toont een Koptisch kapiteel, in het kader van Egyptische musea. En tenslotte, in 1968 gaf Egypte ook een zegel uit ter gelegenheid van 1900 jaar Christendom in Egypte. St Markus staat erop afgebeeld, en de Koptisch Orthodoxe Kathedraal in Abbaseya.

In 1967 en 1968 kregen de Kopten dus enige aandacht op postzegels. Daarna voor zover ik weet nooit meer. En me dunkt dat alleen de laatste zegel, van St Markus, op een serieuze manier het Koptische Christendom eert. Alle andere Egyptische postzegels die met kerk en Christendom te maken hebben gaan over ‘buitenlandse’ kerken of ze positioneert het Egyptische Christendom waar het beslist niet wil zijn, namelijk in de context van ruines, oudheid, musea en toerisme. Een voorbeeld van wat in de wetenschap ‘framing’ wordt genoemd. Voor de Egyptische moslims is de Kerk in Egypte iets van het verleden waar in het heden in wezen geen ruimte voor bestaat. Misschien is dat ook de reden dat bijna alle genoemde zegels een hoge frankeerwaarde hebben, of luchtpostzegels zijn. Ze werden in Egypte zelf nauwelijks gebruikt.

Frescos uit 4de eeuw van Petrus en Paulus

De afgelopen dagen werden onze apostelen Petrus en Paulus herdacht in de cyclus van het kerkelijk jaar. Aan deze broeders hebben we ons christelijk geloof te danken, omdat ze nauwkeurig en trouw aan de Bron het Evangelie van Jezus Christis hebben overgeleverd in woord en geschrift. Aan hen danken we onze Kerk, onze Bijbel, onze verlossing. De Kerk heeft vanaf het begin beleden dat ze ‘apostolisch’ is. Wie dus aan de poten van het leergezag van Petrus en Paulus zaagt, is bezig de poten onder de Kerk en onder zijn eigen christelijke bestaan weg te zagen.

In de kelders van een modern kantoorgebouw van een verzekeringsbedrijf in Rome hebben Vaticaanse archeologen kortgeleden, in de Catacomben van St Thecla, voorbeelden gevonden van de eerbied die de oude kerk had voor de apostelen. In The Catholic Spirit is daar meer over te lezen. Frescos van Petrus (links) en Paulus (rechts) zijn dankzij lasertechniek blootgelegd in de grafkamer van een nobele Romeinse vrouw uit de vierde eeuw, onder dat moderne flatgebouw. De frescos dateren uit de vierde eeuw en zijn de oudste afbeeldingen van de apostelen die we kennen. Andreas en Johannes werden er trouwens ook afgebeeld. De vier apostelen zijn geplaatst aan de vier zijden van Christus de Goede Herder, een gebruikelijke icoon in die tijd.

Zwarte vluchtelingen? Gewoon doodschieten. Vandaag #19

Vandaag heeft de Egyptische grenspolitie een Afrikaanse vluchteling gedood die via de Sinai naar Israel probeerde te komen. Het ging om een 38-jarige Eritrese vrouw die via de woestijn de grens over wilde. Ze is in de buik, rechterarm en linkerhand geschoten. Twee andere Eritrese vrouwen en een kind werden gearresteerd. Je vraagt je af waarom die vluchtelingen van de vleespotten van Egypte wegvluchten naar Israel, en daarbij bereid zijn zulke risicos te nemen...

Egypte’s duidelijke en ferme optreden is naar aanleiding van klachten van Israel dat teveel Afrikanen illegaal de grens over gaan. Israel wil al die lui natuurlijk niet, en Egypte heeft ook een broertje dood aan mensen die nog een slag zwarter zijn dan de Egyptenaren zelf. 'Wij zijn de beste natie op aarde', zeggen de Egyptische muzelmannen graag van zichzelf. 'Ahsan naas'.

De Egypte grenswachten verdienen een compliment dat ze zich zo goed van hun taak jegens hun overheid en Israel kwijten. Dit blijkt des te meer als we bedenken dat vandaag de 19de vluchteling van 2010 bij deze grens is gedood. Dat is een mooi resultaat vergeleken met 2009, toen in het gehele jaar 19 zwarten werden neergeschoten. Dat gezeur van mensenrechtengroepen van de Verenigde Naties en Amnesty International, dit gaat toch goed zo? Bovendien zeggen die grenswachters dat ze altijd eerst zeggen dat die vrouwen en kinderen moeten stoppen. Ja, als ze dat niet doen, wat moet je dan doen? Je opdrachten negeren? Nee waarde vrienden, Ordnung muss sein.

Dat meisje aan mijn borst had van die stevige lippen

Morgenavond vlieg ik naar Nederland, dus ik moest wel even afscheid nemen van mijn kapper. Wat een raar geval drapeerde hij over me heen. De man in het hoekje op de achtergrond is de baas. Die doet natuurlijk geen mallemoer behalve geld incasseren om zo te voorkomen dat zijn kappers hem bedotten. Je kunt niemand vertrouwen toch?

Christenen op Arabische postzegels: PLFP

Nu ik toch in de stemming ben om te laten zien hoe Christenen en de Kerk in de Arabische wereld op postzegels van die landen zijn getoond, hier een vreemde serie. In wezen geen postzegels, maar 'bijplakzegels'. Het Volksfront voor de Bevrijding van Palestina (Arabisch: الجبهة الشعبية لتحرير فلسطين, al-Jabhah al-Sha`biyyah li-Taḥrīr Filasṭīn, de PFLP) gaf deze zegels uit in 1969 of 1970. De PFLP had toen zijn hoofdkwartier in Damascus. Het was de eerste organisatie die met terreuraanslagen begon. Op de zegels die ik hier laat zien, wordt naar het lijkt bij uitstek een aanslag in Zurich op een El Al vliegtuig te worden gevierd. Dit gebeurde op 18 februari 1969. De co-piloot werd gedood, de piloot raakte gewond.
Wat heeft dit met christenen in de Arabische wereld te maken? Ah... de ouwetjes onder ons herinneren zich de naam van de grote leider van de Marxistiscch-Leninistische DFLP. Niemand minder dan George Habash (1926-2008), een Palestijnse christen uit Lydda. (foto) George zong in zijn kerkkoor als kind. Hij komt uit een Grieks-Orthodoxe familie. Vanuit het perfectief van Arabische moslims en christenen, was Habash een christen, simpelweg omdat hij uit een Christelijke familie stamde. Christen-zijn en Moslim-zijn in de Arabische wereld heeft tribale aspecten, die voor velen weinig te maken hebben met overtuigingen.

De zegel linksonder, met de juichende man en vrouw bij een vliegtuig, viert de 'overwinning' op het El Al vlieguig in Zurich in 1969. We weten dat de vrouw die dit deed Amina Dhabour was. (aspect van die zegel hier links) Ik probeer nog te ontdekken of die Amina ook van christelijke achtergrond was. Schattig dat ze met haar handtasje is afgebeeld. Een bom erin? Vast geen bijbel.

Onze katten hebben 't beter dan helft Egyptenaren

Al 26 jaar is het minimumloon in Egypte niet veranderd. Geen aanpassingen aan inflatie, niks. Ter vergelijking, in 1988 huurde ik een flatje voor LE350 (LE = Libre Egyptienne, Egyptische Pond). Nu is het bijna ondoenlijk in onze wijk een flat onder de LE1500 te krijgen. De prijs van benzine in deze periode ging omhoog van LE1 naar LE2.75. Vlees, ooit lekker en goedkoop hier, is nu duurder dan in Nederland. Een normale vlees kost LE60.

In 1988 was geen kattenvoer te koop, maar ik betaal nu ongeveer 70 pond voor 2 kilo, en daar doen we twee weken mee. Onze twee katten krijgen 'per kat' dus aan eten tweemaal het minimumloon in Egypte, want dat is nog steeds LE35 per maand. Ongeveer 5 Euro.

Tel daarbij op dat we onze twee katten jaarlijks moeten laten inenten (2 maandsalarissen per dier) en het is de lieve lezer duidelijk: je kunt in Egypte beter een kat zijn dan een arbeider. Onze katten hoeven maar wat storend tegen onze benen te duwen of op ons te springen, of hun voerbakjes worden weer gevuld. Arbeiders hier moeten beslist meer doen om eten te hebben. En de gezondheidszorg voor onze katten, ik zeg het zonder overdrijving, is beslist beter dan die van de gemiddelde minimumloner in Egypte.

Volgens de Wereldbank verdient half Egypte te weinig om zijn basisbehoeften op het gebied van eten aan te schaffen. Sinds februari wordt permanent voor het parlement gedemonstreerd voor een hoger basissalaris, en ook voor betere arbeidsomstandigheden in het algemeen. Egypte hoort volgens de Internationale Arbeids Organisatie (IAO) tot de 25 meest beruchte overtreders van het internationaal arbeidsrecht.

Ter vergelijking, volgens de Wereldbank is tussen 1984 en 2008 het Bruto Nationaal Product (BNP) van Egypte gestegen van 78 tot 446 miljard US$. Toegegeven, in die periode nam de bevolking toe van 55 tot 78 miljoen mensen, en de dollarkoers was ook niet stabiel. Maar duidelijk is uit deze cijfers dat de kleine elite van 5% rond de heersers van het land zich enorm heeft verrijkt, terwijl de massa wordt afgeknepen.

Hilarion Capucci zat op Turkse boot MV Mavi Marmara

Op de Turkse MV Mavi Marmara die op 31 mei 2010 door Israel werd overvallen toen het naar Gaza wilde varen, zaten interessante kostgangers. Wat te denken van de gepensioneerde aartsbisschop van Caesarea van de Grieks Katholieke Kerk,
Hilarion Capucci. Hij is geboren op 2 maart 1922 in Aleppo (Noord Syrië) en werd tot priester gewijd op 20 juli 1947. Op 30 juli 1965 werd hij aartsbisschop. Capucci was altijd een fervente voorstander van de Palestijnse zaak. Hij is nu 88 jaar oud.

Op 8 augustus 1974 werd Capucci gearresteerd nadat hij uit Libanon in Jeruzalem terugkeerde. Hij gebruikte zijn diplomatieke paspoort van het Vaticaan om in zijn auto TNT en wapens Israel binnen te smokkelen voor het Palestijnse Bevrijdingsleger (PLA), de militaire tak van de PLO. In december 1975 werd de aartsbisschop door een Israëlisch hof veroordeeld tot 12 jaar gevangenis. Capucci beweerde dat Fatah (Yasser Arafat’s organisatie) hem had gedwongen door te dreigen met ‘fysiek geweld’ en met de onthulling van feiten die zijn positie in de kerk onhoudbaar zouden maken.

In 1977 werd Capucci door interventie van het Vaticaan vrijgelaten. De National Catholic Reporter (USA) heeft een interessant en bijzonder kritisch artikel over hem.

Christenen komen nauwelijks voor op postzegels van de Arabische wereld, en ik kan het weten want ik verzamel ze, maar Soedan en Libië (beide op 18 augustus 1977), Egypte (1 september 1977)en Koeweit (1 november 1977) gaven zijn postzegel uit om hem te eren voor zijn rol in de strijd voor de Palestijnen. Irak deed dat een jaar eerder maar de tragiek wil dat ik die postzegel nog niet heb. Capucci werd na zijn verbanning trouwens lid van het Palestijnse parlement in ballingschap.

Capucci woont in een flatje in Rome. Hij houdt zich nog steeds met de Arabische en de Palestijnse zaak bezig. In 2005 schreef hij een voorwoord in een boek Neo-Conned! (editor: John Sharpe) dat de morele onrechtvaardigheid van de Irak oorlog van 2003 wil aantonen. In 2009 zat Capucci op een Libanees schip dat naar Gaza wilde varen; de Israëlische marine hield dat tegen en deporteerde Capucci. In mei 2010 werd hij, nadat de MV Mavi Marmara naar Asdod was opgebracht in Beersheba gevangen gezet, en daarna voor de derde maal uit Israel gedeporteerd.

Arabieren luie donders. Nee dan wij Hollanders!

Arabieren? Luie donders... Trouwens, ook die Zuideuropeanen, zoals Grieken, Spanjaarden, Italianen, die zijn tich ook niet echt van hard werken? En wie kan het ontkennen. Hier in Egypte zie je het volkje vaak enorm op zijn dooie akkertje te werk gaan.

Maar eh... Mag ik even uw gewaardeerde aandacht vragen? Het Rijksinstituut voor Volksgezondheid en Milieu (RIVM) waarschuwt u Hollanders vandaag voor het "hete zomerweer". Heet weer, wat bedoelt het RIVM? "Het KNMI verwacht dat de middagtemperatuur minstens vier dagen achtereen boven de 27 graden komt."

En dus is er een Nationaal Hitteplan in werking getreden. Wat is het advies van de gemeentelijke gezondheidsdiensten (GGD'en)? Onder meer dat het "raadzaam [is] fysieke inspanning op de heetste uren van de dag te vermijden." En, "Wie zich buitenshuis begeeft, doet er goed aan de schaduw op te zoeken." En, "Af en toe een verkoelende douche of natte handdoek kan volgens de gezondheidsexperts evenmin kwaad.

Hier in Egypte is het maandenlang boven de 30 graden, en in de zomer vaak boven de 40 graden, en dan niet een paar uur in de middag, maar vanaf 10 uur in de morgen tot 10 uur in de avond. Smoorheet. Arabieren weten uit ervaring dat je het rustig aan moet doen, anders red je het niet met dit klimaat.

Luie Arabieren? Ze lachen ons Hollanders spottend uit als we "fysieke inspanning op de heetste uren van de dag [...] vermijden" als het een paar dagen 27 graden is.

De kracht van kwetsbaarheid

Het is vanwege de weigering om kwetsbaar te zijn dat we maar al te vaak – in plaats van te genieten van vriendschap en intimiteit met de mensen om ons heen – elkaar ontwijkende antwoorden geven, waarbij we onze talenten, prestaties en sterke kanten als wapens inzetten.

Kwetsbaar zijn in de ware zin van het woord betekent niet dat iemand een voetveeg moet worden, een zwakkeling, zonder enige trots, iemand die zijn uiterste best doet om anderen z’n onvolkomenheden en zwakheden te tonen. Evenmin moet kwetsbaarheid verward worden met het idee van ‘alles eruit gooien’ of welke andere vorm van psychologische striptease dan ook. Kwetsbaar zijn is sterk genoeg zijn om in staat te zijn onszelf te presenteren zonder valse schijn, zonder onze talenten op een kunstmatige manier te etaleren.

Om kort te gaan, kwetsbaar zijn is sterk genoeg zijn om eerlijk en teder te zijn. Net als Jezus, is wie kwetsbaar is, iemand die genoeg om anderen geeft om zelf zwak te durven zijn, juist omdat hij om anderen geeft.

Ronald Rolheiser, Het rusteloze hart, in www.keltischegebeden.nl

Dat tweede doelpunt van England zat echt niet: optische illusie

Je kan beter geen Palestijn zijn in de Arabische Wereld

Arabieren spreken graag over de rechten van Palestijnen maar dan alleen in de context van Israel en niet in hun eigen Arabische landen. De discriminatie van Palestijnen in de hele Arabische wereld is enorm. Ze worden als buitenlanders behandeld die niet in Egypte, of Algerije of Libanon thuishoren. Vandaag werd dit onderstreept in demonstraties in Beiroet (foto 1). Duizenden Palestijnen gingen de straat op om voor de 400.000 Palestijnen in Libanon gelijke rechten als de Libanezen te eisen. De demonstratie valt samen met discussies in het parlement over de naturalisatie van de Palestijnen. De Libanese Palestijnen – vooral nakomelingen van Palestijnen die in 1948 uit Israel en in 1970 uit Jordanië werden verdreven, hebben wel Libanese reisdocumenten, maar voor 70 beroepen geldt een Berufsverbot.

Voor en tegen Palestijnen

De Maronieten in het land zijn vooral tegen naturalisatie van de Palestijnen omdat ze vrezen dat door 400,000 vooral Islamitische Palestijnen gelijke rechten te geven de religieuze balans in Libanon nog verder in het voordeel van de moslims doorslaat. (foto 2) De meeste moslims in Libanon zijn, dat zal dus niet verbazen, voor totale gelijke rechten voor de Palestijnen. Deze zelfde kwestie was een belangrijke aanleiding voor de Libanese burgeroorlog die Beiroet tussen 1975 en 1990 verwoestte.

De negatieve gevoelens over Palestijnen in Libanon en andere Arabische landen hangt samen met een gevoel dat juist de Palestijnen met hun onopgeloste probleem met Israel de oorzaak van veel oorlogen zijn geweest. Maar de Arabische houding heeft ook veel weg van hoe in de meeste landen, ook in Nederland, over migranten wordt gedacht. Juist in tijden van economische crisis krijgen die al snel de schuld van werkeloosheid en andere problemen. 'They want you money, they want your jobs, they want your women', las ik in de jaren '70 in de Londense Underground op illegale posters van het National Front.

Je zal maar een zwarte vluchteling zijn

Soedanese en andere Afrikaanse migranten worden ook honds behandeld in de Arabische wereld, waar het racisme enorm is. ‘Hoe zwarter hoe slechter’, is het uitgangspunt. Ik ken veel Soedanezen in Cairo; een aantal jaren was ik voorziter van een school met 500 Soedanese kinderen, allemaal vluchtelingen. Veel schattige jongens en meisjes, maar je wilt niet weten hoe die dagelijks op straat worden behandeld. Ze worden bespot met termen als ‘slaaf’ of ze krijgen stenen naar hun hoofd. Net als de meeste Arabische landen heeft Libanon de internationale conventie van de VN over vluchtelingen en migranten niet getekend. Egyptenaren interesseren zich niet voor die onzin van rechten voor vluchtelingen. Waarom zouden ze rechten die hun eigen regering niet aan henzelf geeft, wel aan van die zwarten gunnen?

Je kan dus beter geen Palestijn zijn

Wat in Libanon voor extra ressentiment tegen de Palestijnen zorgt, is dat in hun ‘kampen’ milities vaak de macht hebben.(foto 3) Daardoor vormen ze een staat binnen de staat. Dit zou, net als in de burgeroorlog (1975-1990) grote invloed op Libanon kunnen krijgen.

Vandaar dat in Libanon veel Palestijnen liever over hun afkomst zwijgen. Een Palestijnse vriend van me die jaren in Libanon werkte, vertelde me een keer dat niemand wist dat hij eigenlijk Palestijn was. Hij was opgegroeid in Jordanië, heeft een paspoort van dat Hasjemitische Koninkrijk, en noemt zich dus liever Jordaniër. Eerlijk zeggen dat je Palestijn bent helpt niet erg als je in de Arabische wereld woont.

Met dank aan Lamis Andoni

Clash of cultures: Sudanese Next Top Model Fashion Show

De Soedanese politie heeft dit weekend 20-30 modellen, make-up artiesten en kledingontwerpers opgepakt na een modeshow in Khartoem. Misschien was het probleem dat het ging om een gemengde show, met mannen en vrouwen? Of dat het in een club, dus in het openbaar plaatsvond? De kleding zelf was decent genoeg, daar zouden onze refo-broeders en zusters gerust in gezien durven worden. Het ging om bruidsjurken, kostuums, en toobs (foto 2)- de enorme lappen die Soedanese dames charmant rond hun lijf draperen.

De deelnemers (bovenste foto) waren amateurs die meededen aan de “Sudanese Next Top Model Fashion Show”. Ze werden opgepakt door de ‘openbare orde politie’, die bekend staat om zijn acties tegen alcoholgebruik en tegen onbetamelijke kleding. U kent dat wel, als een vlezige enkel zichtbaar is, of een blote schouder). De arrestanten werden na een dag vrijgelaten, maar zes van hen moesten zich vandaag weer bij de politie melden.

Een prettige samenleving kent een goede balans tussen individuele vrijheid en regeltjes. Neem vrijheid weg, en je krijgt wetticisme en diktatuur. Dat is wat we in dit incident in Soedan zien. Bedilzucht van de overheid. Me dunkt dat je gerust kunt zeggen dat de meeste Arabische landen de fout ingaan op het gebied van het wegnemen van de persoonlijke vrijheid. Het zijn bijna allemaal diktaturen.

Ik denk dat onze westerse landen de fout ingaan door de individuele vrijheid zo te verabsoluteren dat mensen niet meer op hun verantwoordelijkheid voor elkaar en de samenleving kunnen worden aangesproken. Dat neigt naar moreel relativisme en anarchie. Dat lijkt me op termijn self-destructive.

Als verantwoordelijke burgers lijkt me dat er maar een oplossing is; dat is onze invidivuele vrijheid waarborgen door zelf verantwoordelijkheid te nemen voor onze samenleving. Het met elkaar een stuk beter maken, door niet te wachten op de 'staat' maar ook door ons niet anarchistisch in onze eilandjes van welbehagen terug te trekken.

Gedenkdag van de heilige Kirollos van Alexandria (376-444)

Vandaag is de feestdag van Kirollos van Alexandria. In het Westen is hij beter bekend als Cyrillus. Voor de Kopten is hij de kerkvader bij uitstek. Hij leefde van ongeveer 376 tot 27 juni 444 na Chr. Hij was patriarch van Alexandria vanaf 412 tot zijn dood. In deze periode beleefde Alexandria zijn grootste bloeitijd in de context van het Romeinse rijk.

Kirollos werd in 1882 door Paus Leo XIII als Doctor van de Kerk erkend. Dat was rijkelijk laat, waarschijnlijk omdat Kirollos nogal een ‘ruige’ heilige was. Op het gebied van (kerk)politiek schuwde hij geen ‘eigentijdse’ methodes.

Maar Kirollos was ook een formidabele theoloog, en daar ligt zijn belang. Hij was de meest briljante theoloog in de Alexandrijnse traditie. Om zijn onvermoeibaar ijveren voor het ware geloof in woord en geschrift wordt hij betiteld als 'Verdediger van Katholieke Geloof' en 'Verdediger van de Waarheid' en ook wel als 'Sluitstuk van de Kerkvaders' of als 'Vurig Aanhanger van Nauwkeurige Formuleringen'. Hij was bekend om zijn zeer nauwkeurige denken, enorme kwaliteiten in discussies, en om zijn precieze exegese. We hebben veel brieven, Bijbelcommentaren en preken van hem.

Waarschijnlijk het belangrijkste in de theologie van Kirollos was zijn scherpe twist met Nestorius. Kirollos verdedigde de visie op de drie-eenheid die ook vandaag de dag de norm voor de Kerk is, en daarbij ging het op zeker tijdstip vooral om de vraag of Maria, de moeder van Jezus, Theotokos (‘Degene die God baart’) was. Droeg ze God in zich, of alleen een mens waarin God na de geboorte neerdaalde? Met succes verdedigde Kirollos de visie dat Jezus vanaf zijn conceptie volledig mens en volledig God was.

Kirollos is een belangrijk voorbeeld voor ons, juist in onze postmoderne tijd waarin het wel lijkt of geen enkele overtuiging betekenis mag hebben. Theologische waarheid is kenbaar, en is van groot belang. Zijn leven is een oproep aan ons allemaal om theologisch denken hoog te achten, en om de theologische stiel nauwkeurig te bedrijven binnen de bedding van de orthodoxie van de Kerk.

Meer info over Kirollos van Alexandrie:
Wikipedia
Catholic.org
Early Church
Orthodox Wiki
Heilige Cyrillus van Alexandrie

Preken in kathedraal morgen, over vrijheid

Morgen preek ik in de Anglikaanse All Saint's Cathedral in Cairo (foto). De tekst is Gal 5:1,7-25, dus over hoe we onze christelijke vrijheid moeten verdedigen. Me dunkt een thema dat niet alleen interessant is in de context van religie en kerk, maar in onze samenleving. Het woord 'samenleven' lijkt bijna op gespannen voet te staan met vrijheid, want wordt mijn vrijheid nou net niet beknot door het bestaan van anderen? Door wetten? Door instituties? Door de kerk zelf? Hier die preek.

Deze kathedraal is trouwens waar ik spoedig als priester full time aan de slag ga, als ik op 3 augustus van vakantie in Nederland terugkeer. Ik zie er naar uit.

Wie niets voelt is het niet waard te leven

Wat een onredelijk en smakeloos bericht lees ik nu op nu.nl. Daar wordt gemeld dat Britse wetenschappers van mening zijn dat een menselijke foetus de eerste 24 weken geen pijn voelt. Volgens de studie zijn de zenuwverbindingen in de hersenen met 24 weken nog niet voldoende ontwikkeld om pijn te voelen. Oké, tot dusver de feiten. Ik wil aannemen dat dit klopt. Hier overigens een GRAPHIC plaatje van een kind dat na 24 weken is geaborteerd. Ik zet de foto hier maar even niet neer.

Maar dan de conclusies uit deze feiten: ‘Er zou dan ook geen reden zijn om de Britse abortuswetgeving te wijzigen, is hun conclusie’, aldus dit bericht. Er wordt bij gezegd dat de studie, uitgevoerd in opdracht van de regering ‘een grote tegenslag voor anti-abortusactivisten’ is. Die willen dat de huidige tijdslimiet van 24 weken om abortus te plegen wordt beperkt.

Me dunkt, geen serieuze persoon die tegen abortus is, zal ‘pijn’ of ‘gevoel’ tot criterium maken; Voor wie tegen abortus zijn, is de menselijkheid van het ontluikende leven als zodanig het criterium. Dus heeft dit onderzoek geen enkele betekenis voor de abortuspraktijk of het verzet er tegen.

Maar ik begrijp dat vanuit de optiek van de genoemde wetenschappers dat als de foetus wel gevoelens van pijn zou hebben, de abortuspraktijk zou moeten worden aangepast? Dat is een heel interessante gedachte van die onderzoekers (of de journalist). Want als een ander onderzoek zou aantonen dat een foetus wel iets voelt? Dan is abortus ineens weer verkeerd? ‘Gevoel’ wordt hier tot criterium voor menselijkheid gemaakt.

Een onredelijke suggestie, en wat mij betreft een zeer verwerpelijke omdat het de mens dehumaniseert. Gevoel, of pijn, hebben ook honden, katten, wellicht muggen en mieren. Die moeten dus beter behandeld worden dan een menselijke foetus, want die foetus is geen mens zolang het geen gevoel heeft? In de suggestie dat ‘pijn’ een criterium zou zijn voor het al dan niet aanvaarden van abortus, zit ook de smakeloze gedachte besloten dat een mens niet meer van belang is als hij niets meer voelt.

Hoe is dat met mensen in coma? Met zeer zieke ouderen? Totaal demente bejaarden? Als die geen fysiek gevoel hebben, is hun leven dan niet menselijk meer? Tragisch is dat we weten dat er inderdaad nogal wat mensen zo denken. En met dat criterium verlagen we de mens tot de honden en mieren die ik al noemde. Wie niet meer voelt, kunnen we zonder gewetensbezwaar wegdoen, want de wetenschap zegt het.

Stierf Jezus nu wel of niet aan een kruis?

Is Jezus aan een kruis of aan een ‘staak’ genageld en gedood? In wezen maakt het weinig uit – hoewel ik me herinner dat Jehova’s Getuigen hier enorme discussies over konden beginnen. Hier een enorme discussie over de kwestie. Gunnar Samuelsson schreef er een proefschrift over, lezen we op nu.nl.

In alle gevallen gingen er spijkers door zijn handen en voeten en stierf hij aan dat ‘stauros’ de marteldood. Het kruissymbool dat de kerk eeuwenlang heeft gebruikt is al heel oud, en de eerste verwijzing ernaar is in de Brief van Barnabas. Die brief wordt door geleerden tussen het jaar 70 en 130 gedateerd. De schrijver leefde dus tijdens de generatie die de apostelen nog hebben gekend. Meer over Barnabas en zijn brief kan je hier lezen.

Wat zouden de apostelen (ooggetuigen!) en de generatie daarna hebben doorgegeven over de manier waarop Jezus aan zijn eind kwam? Laat me een kort stukje uit Barnabas vertalen, namelijk 7:8. Hou je vast:

Want het [Woord] zegt: “En Abraham besneed 10 en 8 en 300 mannen van zijn huishouden.” Wat, dan, is de kennis die hem gegeven werd? Observeer dat het eerst de 10 en 8 noemt, en dan na een interval de 300. Wat betreft die 10 en 8, de I [dat is de Ietter Iota] is 10 en de H [dat is de letter Eta] is 8; zo heb je dus IHSOUS.[De Griekse schrijfwijze voor Jezus] En omdat het kruis [Grieks: stauros], die is gevormd als de letter T, bestemd was om de genade te schenken, noemt het ook de 300. [De Griekse getalswaarde voor de letter T = 300]

Wel, een lastig verhaal dat de getalswaarde van de Griekse letters nogal serieus neemt. Hij baseert zich hierbij op de Griekse LXX (Gen 14:14) als zijn grondtekst. Of Barnabas exegetisch correct is, is nu niet relevant, maar wel dat hij de ‘stauros’ waaraan Jezus stierf, voorstelde door de letter T. Een staande balk dus, met een dwarsbalk.

De vroege kerk is dan ook doorgegaan met het afbeelden van het kruis op deze manier. En een van de eerste spotprenten die werd gemaakt over het christelijk geloof, liet zien hoe de ‘ezel’ Jezus aan zo’n T-vormig kruis hing.

O ja, dat plaatje van die gekruisigde man met een ezelkop... dat werd in 1857 ontdekt op het Palatijn in Rome in de resten van een school uit de tijd van keizer Caligula. Het dateert uit de 1-3e eeuw, en zegt in zwak Latijn: 'Alexamenos vereert zijn God.' Misschien dat een jongen op school spotte met een christelijke medeleerling?

Koning Jezus of Koning Voetbal? Over refo-schoenen en meer

Op Refoweb zei de christelijk-gereformeerde predikant ds. M.A. Kempeneers uit Elburg gisteren dat hij bidt dat het Nederlands elftal zijn wedstrijden verliest. Op zich kan ik me de wens voorstellen, vooral als je niet van voetbal houdt, als je oranje een lelijke kleur vindt, of als je van mening bent dat je je vijand (de andere teams) moet liefhebben zoals je jezelf lief hebt. Dus ik vind het ten onrechte dat die Kempeneers wordt afgeserveerd als een halvegare. De broeder ziet de zaken misschien wel scherper dan de meesten van ons.

Zou dominee Kempeneers trouwens wel eens voorbeelden uit het voetballen gebruiken in zijn preken? Hij kijkt wel uit, natuurlijk niet! Onze apostel Paulus had het regelmatig over hardlopen en boksen, zoals dat bekend was van de Olympische spelen. Die was dus niet zo'n scherpslijper. Hij kon zich dat veroorloven, hij was een apostel.

Toen ik Kempeneers' oproep tot gebed zag, moest ik terugdenken aan de Wegwijs Beurs in Utrecht waar ik een paar maanden geleden een week was. Voor wie een vreemdeling is in Zion, daar komen de kerkleden van Kempeneers en zijn maten zich verpozen temidden van de orgelklanken van Domus en anderen. Alleen Psalmen natuurlijk. O ja, en het Ha Tikvah.

Ik zag daar jongetjes lopen die soms heel impulsief, als ze even vergaten te schreiden in de Geest, gingen hollen om tegen een ballon te trappen. Ook bij ons soort kinderen zit het kwaad er al vroeg in. Zo bewijzen we mooi onze leer van de erfzonde weer, maar dit terzijde.

Wat me opviel was dat veel van de kindertjes daar, zulke peperdure schoenen aanhadden. Natuurlijk mogen ze daarmee niet voetballen. Nooit eerder was ik op de Wegwijs Beurs. Nooit eerder in mijn 51-jarig bestaan zag ik zoveel pronkzucht met de duurst mogelijk merkkleding voor kinderen. En niet alleen voor kinderen.

Mooi dat Kempeneers zich druk maakt om voetbal. Ik zie op Refoweb dat De Kom Ook Groep een discussie organiseert getiteld 'Koning Voetbal of Koning Jezus'. Oh jongens. Het echte kwaad zit toch veel dieper? Wat kunnen christenen materialistisch zijn. Dat we een extra kastje moeten kopen om de TV in te verstoppen voor als de ouderling langskomt, nou ja, dat is een kleinigheid. Dat mensen het fijn vinden naar voetbal te kijken, dat doet ons vast niet in het hellevuur belanden. Je wordt hooguit doof van de vuvuzelas.

Veel problematischer vind ik de manier waarop we allemaal, mezelf incluis, zo gekluisterd zitten aan onze weelde. De bijbel keert zich 1000x tegen bezitsdrang, nooit tegen sport. Ach en wee roepen als het over televisie en sportverdwazing gaat, is helemaal zo slecht niet. Maar ik vermoed dat koning Jezus ons vandaag meer zou zeggen over het niet tegelijk kunnen dienen van God en de mammon dan over het kwaad van de sport.