Op een van mijn kantoren in Cairo komt zojuist een aardige man van de Amn al-Dawla, de State Security. Voor enig inzicht in die heren en hun gedrag is het zinvol de link aan te klikken. We geven voor een kerk in onze wijk een maandelijks advertentieblad uit, en dat is natuurlijk van eminent belang voor de veiligheid van Egypte. Of we voortaan maandelijks drie exemplaren op hun kantoor willen afleveren. En wie er allemaal bij ons werken. En dat ze alle persoonsgegevens van onze medewerkers willen hebben, en het paspoortnummer van de baas. Dus maar een kopie van mijn paspoort gegeven. Ik vroeg de man om zondag terug te komen, als onze personeelsfunctionaris, Nancy, er weer is. Arme Nancy, die laat zich zo makkelijk intimideren...
Voor mijn TV-productie bedrijf mocht ik in het verleden ook regelmatig op het matje komen bij State Security. Ik moest dan op de meest meest goddeloze uren, zoals 11 uur in de avond, of op vrijdagmorgen 9 uur (zoiets als op zondagmorgen 9 uur in Nederland) op kantoor komen voor een babbel over niks. Intimidatiepolitiek. De boodschap is altijd helder. 'Meneer, we letten op u.' Nou prima hoor. Dat geeft me een veilig gevoel.
Vaak kreeg ik een handgeschreven vodje van een papiertje waarop de uitnodiging tot een gesprekje stond, en dat werd soms gewoon onder de deur van mijn kantoor geschoven. Ik was het op een gegeven moment zo zat, ik ging gewoon niet. En hoorde ook niks meer.
Nadat de State Security man net vertrokken was, belde even later zijn baas om nog even te praten over hoe alles zit. Hij vraagt of we alleen christenen in dienst hebben. En wie de eigenaar van dat advertentieblad is. En dat ze zondag of maandag nog even langs komen. Meneer, de koffie staat klaar hoor, gezellig.
3 opmerkingen:
Misschien kun je vurige kolen bestellen voor de bewuste afspraak?
Ach, die mensen doen ook hun werk he? En de Egyptenaren hebben al zo'n hekel aan ze. Dus wij zijn extra aardig.
Oei Jos, ik zal voor jullie bidden...
Een reactie posten