Gelukkig, minister Maxime verhagen heeft actie ondernomen om Ruben van Assouw in Libië minder bereikbaar te maken. Onze minister geeft daarmee duidelijk aan dat het interview van De Telegraaf voor de Nederlandse politiek onaanvaardbaar is. Gelukkig maar. Het gemak waarmee De Telegraaf, ondanks verzoek van de familie van Ruben van Assouw om niets meer over hem te publiceren, een interview met hem in de krant heeft gezet, wekt de indruk dat het lot van kinderen in ellende de krant weinig doet. Vreemd, toen het ging om de kindermisbruikaffaire in de Rooms-Katholieke Kerk wilde de krant toch de onderste steen boven, juist omdat kinderen geen slachtoffer meer mogen zijn? Wat is daarvan waar, als de krant net zo makkelijk een slachtoffertje uitmelkt, enkel voor de verkoopcijfers?
De Telegraaf geniet van alle aandacht, ook van deze van mij, hoe onbenullig ik ook ben. Het heeft geen zin tegen of naar de krant te schrijven. Het enige echte protest dat werkt, is om die krant niet meer te kopen en om er niet meer in te adverteren. En betere regels waaraan media zich moeten houden. Kan de NVJ niet in touw komen?
Maar ik moet toch mijn excuus aanbieden. In een eerdere blog vroeg ik me af of ze bij De Telegraaf misschien konden leren van de Gouden Regel, ontleend aan de Bergrede van Jezus, die zei:
Behandel anderen dus steeds zoals je zou willen dat ze jullie behandelen. Dat is het hart van de Wet en de Profeten.
Maar ik moet wel de regel die ik aan De Telegraaf voor houd, zelf ook toepassen natuurlijk. Ik had de journalisten van De Telegraaf dus geen ‘gespuis’ moeten noemen in deze blog. Sorry dames en heren, dat is geen respectabele term. Toen ik vanmorgen in de kerk zat om te preken over de Hemelvaart van Jezus, bedacht ik me dat; had ik eerder moeten doen he?
Mijn suggestie om foto’s van echtgenoten en kinderen van medewerkers van De Telegraaf te publiceren, was zuiver retorisch. Ik heb geen enkele behoefte om die vrouwen, mannen en kinderen schade te doen, eenvoudig omdat hun kostwinner voor De Telegraaf werkt. Het is misschien wel de enige manier om journalisten te laten voelen wat voor pijn ze mensen doen met hun ‘onthullingen’, maar het doel heiligt niet de middelen.
3 opmerkingen:
Goedemorgen Jos,
Om te beginnen ik vind het not done wat de Telegraaf geflikt heeft. Maar het totale NL-journaille maakt zich daaraan schuldig. Wat te denken van al die NL-reporters die onbekommerd banjeren door de persoonlijke bezittingen van omgekomen passagiers. Citeren uit dagboeken die ze daar aantroffen. Werden we unverfroren mee geconfronteerd op de kwelbuis en in de z.g. 'kwaliteitskranten'. Niemand die daar over piept. Selectieve morele verontwaardiging is het enige wat ik hierop bedenken kan. Houd je het hoofd een beetje koel in Cairo. Of woon je in Alexandrië?
Saluut,
@biri2111
Je hebt gelijk ook, de meeste andere media deden vrolijk mee. Daar schreef ik gisteren al een blog over. Maar met dit interview gaat de Telegraaf net een stap verder.
Ja ik ben wel koel ;-) hoewel ik in Cairo woon. Vandaag is 33 graden.
Groeten terug.
Sjonge jonge nogmaals wat een ophef maken jullie.
Los van het feit dat Ruben zou zijn "lastig gevallen" door de telegraaf, geloof ik dat de meeste direkte nabestaande zeer graag hun verhaal willen delen met hun landgenoten.Ik in ieder geval wél.Als één of zelfs meerdere van mijn kinderen slachtoffer geweest waren zou ik niks liever willen om te vertellen over hen.Hoe kan een ander anders met je meeleven,meehuilen?
Elders gebruikte ik als bewijs van m'n bewering het voorbeeld van het eo programma "ik mis je".
Het schijnt zeer goede kijkcijfers te behalen en er is veel hartelijke en meelevende respons van de kijkers richting de nabestaande.
Vergeet ook fff niet dat heel veel nederlanders,ook slachtoffers bv. een hyvesprofiel hebben en zelf bijna alles openbaar maken.
Een reactie posten