Elie Wiesel vertelt ergens het volgende verhaal:
Een van de rechtvaardige mannen kwam naar Sodom, vastbesloten om z’n inwoners te redden van zonde en straf. Dag en nacht liep hij door de straten en over de markten, protesterend tegen gierigheid en diefstal, leugen en onverschilligheid. In het begin luisterden de mensen en glimlachten ze ironisch. Daarna stopten ze met luisteren: hij amuseerde hen zelfs niet meer. De moordenaars gingen door met moorden en de wijzen hielden zich stil, alsof er geen rechtvaardige man in hun midden was.
Op een dag in juni benaderde een kind, bewogen met de ongelukkige leraar, hem met deze woorden: “Arme vreemdeling, u roept, u schreeuwt, ziet u niet in dat het hopeloos is?” “Ja, dat zie ik,” antwoordde de rechtvaardige man. “Maar waarom gaat u er dan mee door?” “Ik zal je vertellen waarom. In het begin dacht ik dat ik de mens kon veranderen. Vandaag weet ik dat ik dat niet kan. Als ik vandaag nog steeds roep, is het om te voorkomen dat de mens mij uiteindelijk verandert.”
Geen opmerkingen:
Een reactie posten