Christen en conservatief, dus SGP stemmen

In juni zal ik voor het eerst van mijn leven op de SGP gaan stemmen. Vreemd idee. Drie maanden geleden zou dat niet bij me zijn opgekomen. Ik ben een behoorlijk trouwe CDA-stemmer, hoewel ik ooit ook enkele malen RPF stemde. Er is iets met me gebeurd, en er is iets in het politieke krachtenveld gebeurd waardoor ik nu dus een voor mij ‘revolutionaire’ stap zet. Hier wil ik verantwoording afleggen voor die keus. Misschien niet allemaal even rationeel, maar kritiek zal me helpen om mijn eigen brouwsel van ratio en gevoel beter op een rij te krijgen.

Ontwikkelingen in Nederland

De afgelopen maanden hebben zich een paar gebeurtenissen in Nederland voorgedaan die de achtergrond vormden voor mijn verandering van politieke partij. Ten eerste waren daar de demonstraties van het COC in het bisdom ’s Hertogenbosch waarbij op een misselijkmakende manier kerken werd gehinderd in het vieren van hun eredienst. Allerlei ‘democratische’ politieke partijen keken ernaar en lachten. Wie nam het op voor de Kerk en haar vrijheid? De SGP sprak zich het krachtigst uit; het zag de bui boven zichzelf al hangen?

Dan was er de mediacampagne tegen de Rooms Katholieke kerk vanwege seksueel misbruik; de meeste gevallen die werden ‘ontdekt’ vonden 50 jaar geleden plaats. Ze zijn ernstig genoeg, en dat de Kerk ter verantwoording wordt geroepen door de media is een goede zaak . Maar de manier waarop de Kerk werd bejegend in de media was vaak beneden alle peil. Er heerste bijna een stemming van ‘afrekening’.

Vervolgens was er het arrest van de Hoge Raad die bepaalde dat de SGP niet van mening mag zijn dat vrouwen geen passief kiesrecht moeten hebben. Met dit SGP standpunt ben ik het gloeiend oneens, maar de inbreuk in de vrijheid van vereniging en godsdienst is schrijnend. Politieke partijen stonden te juichen, met Groen Links voorop. Die achterlijke christenen moeten maar eens leren dat we in de 21ste eeuw leven, toch?

Het c-woord

Een tweede ontwikkeling die zich heeft voorgedaan, heeft meer met mezelf te maken. Ik heb besloten er maar voor uit te komen, en het c-woord te gebruiken. Dit is mijn outcoming. Nee, niet dat ik een christen ben, dat heb ik nooit verborgen gehouden. Mijn christen-zijn zorgt er overigens voor dat ik in de politiek a priori liberalisme en socialisme afwijs. Beide stromingen hebben een te optimistisch mensbeeld, en dat moet in de politiek wel tot brokken leiden.

Mijn outcoming is, dat ik conservatief ben. Om het maar wat gechargeerd te zeggen: wat oud is, is waarschijnlijk beter dan wat nieuw is, want het heeft de tand des tijds doorstaan, en nieuwe opvattingen en oplossingen hebben zich nog niet bewezen. Dat is een gedachte die ik ontleen aan G.K. Chesterton (afbeelding), Christen en conservatief. Een andere conservatieve gedachte, is dat bij het vormgeven van de toekomst grote ideaalbeelden van liberaal of socialistisch gehalte levensgevaarlijk zijn. Net zo goed trouwens als christelijke dromen over de maakbaarheid van de samenleving. Wie een politieke droom koestert, gaat wel makkelijk over lijken, hebben de grote oorlogen van de vorige eeuw geleerd. Deel van de droom van links en rechts lijkt momenteel het afrekenen met uitingen van het christelijk geloof en van de christelijk moraal die als achterlijk, primitief, achterhaald en onaanvaardbaar worden beschouwd.

Christen en conservatief, dat is een prima combinatie. De erkenning van de erfzonde zorgt dat we werken aan het aanleren, zowel binnen het gezin als in de samenleving, van een christelijke moraal, omdat dit mensen niet van nature komt aanvliegen. Het helpt ons om een samenleving te zijn die als weerhouder tegen het persoonlijke kwaad werkt, omdat mensen wat op elkaar letten. We moeten ook niet op de overheid vertrouwen om die samenleving met haar moraal te ‘maken’, want dat leidt slechts tot een proliferatie van wetten en betutteling. Dat is niet de rol van de overheid; die hoort zich heel terughoudend op te stellen, en vooral te zorgen dat de samenleving zichzelf goed reguleert. Dus hoort de overheid bijvoorbeeld in het geweer te komen als de vrijheden binnen de samenleving in het geding zijn – zoals de vrijheid van vereniging en (kerkelijke) vergadering.

Het CDA en de CU

Ik heb altijd gehoopt dat het CDA de sterke conservatieve en christelijke middenpartij zou zijn waarvan ik meen dat Nederland die nodig heeft. Zo’n partij geeft stabiliteit in de politieke wereld, en ik ben het doorgaans wel eens met de sociaal-economische en andere maatschappelijke standpunten van die partij. Conservatisme kent het CDA wel. Er is een hang naar een kleinere overheid, en naar terughoudendheid bij veranderingen. De partij wil dat de overheid een dienende functie vervult binnen de kaders van onze cultuur en geschiedenis. Voor social engineering hoef je niet bij het CDA te zijn, wel voor de overheid als vangnet.

Ook goed vind ik dat de partij altijd breed-christelijk was, dus met Rooms Katholieken en veel soorten protestanten samen. Ik heb altijd gedacht dat het CDA een soort congrespartij was met christenen van diverse pluimage. Soms overheerst het denken van de ene stroming wat meer, dan weer de andere, maar er is altijd interne discussie op basis van een gedeeld conservatief en christelijke mens- en wereldbeeld.

Maar ik vrees, ik heb me in deze visie op het CDA gewoon vergist, of misschien is het CDA sterk veranderd. Mijn vrienden die me zeggen dat het CDA geen christelijke partij meer is, geef ik geen gelijk. Ik oordeel niet over het christelijk gehalte van mensen die zich christelijk noemen. Maar ik vind het onverteerbaar dat een christelijke partij niet op zijn minst een brede christelijke en conservatieve maatschappijvisie aan ons opdist op zijn congresdag.

Bij het vaststellen van het verkiezingsprogram van het CDA lagen ruim 1000 amendementen op het voorgestelde program op tafel; er was geen enkele kiesvereniging die vroeg waarom het thema van abortus niet meer op de agenda staat... Waar zijn de CDA’ers van orthodoxe of conservatieve achtergrond? Waar zijn de Rooms Katholieken die zich bekommeren om de leer van hun eigen kerk over abortus? Totaal afwezig bij het CDA, in elk geval in het interne debat. Ik bedoel hiermee overigens niet te zeggen dat abortus de enige ‘christelijke’ issue is, maar het is wel een lakmoestest.

Is er binnen het CDA dan geen stroming van enig gehalte meer die zich bekommert om het moorddadige van abortus? Ik vrees dat de ChristenUnie die hele orthodox-christelijk stroming die vroeger binnen het CDA zat, heeft weggezogen. Ik vind dit absoluut geen winst. Vreemd genoeg denk ik dat dit vertrek van een orthodox-christelijk deel van de CDA-kiezers naar de CU, het CDA waarschijnlijk wat conservatiever heeft gemaakt, maar wel ten koste van zijn christelijke gehalte. Er is in elk geval sprake van een verrechtsing, terwijl de CU zich juist opmerkelijk linkser profileert. De CU kiest, heb ik de indruk, vaak voor een grotere overheid om zijn sociale visie gestalte te geven. Dat zou mijn keus niet zijn. De partij kiest overduidelijk voor een christelijke koers, maar wil ook duidelijk niet een conservatieve partij zijn.

Conservatief en christelijk

De SGP is de enige partij die conservatief en christelijk volop combineert, en heeft dus grosso modo een wereldbeeld en een mensbeeld dat ik deel. Dus zal deze partij in allerlei besluiten die moeten worden genomen, ongeveer kiezen wat ik ook zou kiezen. Ik deel de theocratische visie van de SGP niet, en van mij mogen alle kamerleden vrouw zijn. Ik geloof dat de SGP in deze opzichten niet conservatief is maar behoudzuchtig. Ik deel ook het anti-Roomse standpunt van de SGP niet. Ik vind dit een ergerlijke zaak, een christelijke partij onwaardig.

Maar ik erger me veel meer aan de antichristelijke tendens in onze samenleving die het vooral op de SGP heeft gemunt. Wat is er aan de hand in Nederland? Het lijkt haast op een afrekening. Het Christendom mag bestaan, als het zich maar aan de normen van de meerderheid houdt? In toenemende mate wordt gesuggereerd dat christenen zelfs binnen hun kerken en verenigingen zich moeten conformeren aan ‘gangbare normen’ over homoseksualiteit en feminisme.

Ik wil mijn steun graag geven aan de partij die conservatief en christelijk is, en die volgens mij juist daarom de kop van jut is bij het streven van de liberale en socialistische stromingen in onze samenleving naar Gleichschaltung op het gebied van de seksuele en andere moraal. Dit is een gevaarlijke ontwikkeling die onze traditionele vrijheden in gevaar brengt; wie nu aan de zijlijn staat en niets zegt, moet niet vergeten: het is hodie mihi, cras tibi. Dus steun ik Kees van der Staaij (foto) van de SGP, terwijl ik tegelijk hoop dat die partij zijn christen-conservatisme kan ontdoen van haar behoudzucht en van zijn anti-Roomse standpunt. Binnen Nederland en Europa hebben we problemen die we alleen met alle christenen (dus Rooms Katholieken en Protestanten) en conservatieven samen het hoofd kunnen bieden. Het is op politiek niveau verstandig die stromingen te verenigen.