Met deze euthanasie kan ik goed leven

Cædmon is de oudste Angelsaksische dichter wiens naam ons nog bekend is. Hij was een veehoeder die monnik werd in het klooster Streonæshalch, dus Whitby Abbey, onder St. Hilda (657–680). OP de foto links de resten van dat klooster van Caedmon. Zijn levensverhaal is te lezen in de Historia ecclesiastica gentis Anglorum van Beda Venerabilis. Een exemplaar van dat boek, gedateerd 746 na Chr (!), is in St Petersburg - zie de afbeelding hiernaast. Beda zegt dat Caedmon, door de genade van God, religieuze verzen schreef die waren gekenmerkt door ‘grote zoetheid en nederigheid’, en ‘door zijn liederen werden de gedachten van velen opgewekt om de wereld te minachten en om te verlangen naar de hemel’.
Helaas hebben we van Caedmon alleen deze hymne over, ik geef hem in Oud en Modern Engels:

Nu sculon herian - heofonrices weard,
Metodes meahta - ond his modgeanc,
weorc wuldorfæder - swa he wundra gehwæs,
ece Drihten - or astealde.
He ærest scop - ielda bearnum
heofon to hrofe - halig Scieppend;
a middangeard - manncynnes weard,
ece Drihten - æfter teode,
firum foldan - Frea ælmihtig.

Now (we) ought to praise Heaven-kingdom’s guardian,
the Maker’s might and his mind’s thoughts,
the work of the glory-father, as he of each of wonders,
eternal Lord, established a beginning.
He first shaped for men’s sons
Heaven as a roof, the holy Creator;
then middle-earth mankind’s guardian,
eternal Lord, afterwards prepared,
for men the earth, the Lord almighty.

Wie als Caedmon goed en met de Here leeft, weet ook goed met Hem te sterven. Zijn heengaan is een prachtig voorbeeld van eu-thanasie. Goed sterven. Deze beschrijving is gebaseerd op Beda’s Historia.

Caedmon leek te weten dat hij stervende was, want hij vroeg om naar de ziekenboeg gebracht te worden; hij en zijn verzorger praatten daar met elkaar en maakten grapjes in een goede stemming tot na middernacht. Toen vroeg Caedmon om de eucharistie. Om goed te sterven bekommerde hij zich niet om pijn; hij vroeg naar Christus.

Caedmon nam het corpus dat hem werd aangereikt in zijn hand en vroeg aan de aanwezigen of er vrede in hun hart was met hem; en of er misschien een klacht, kritiek of wrok was in zijn richting. Ze antwoordden allemaal dat er in hun harten absoluut vrede was met hem, en totaal geen boosheid, en op hun beurt vroegen ze aan hem dat er vrede in zijn hart zou zijn met hen.

Hij antwoordde meteen: ‘Mijn hart, kindertjes, is in vrede met al Gods dienaren.’ Toen ontving hij de communie, en hij vroeg hoe lang de broeders nog moesten waken om hun nachtelijke gebeden tot de Heer te kunnen zingen. Ze antwoordden: ‘Niet lang.’ ‘Goed’ , zei hij, ‘laten we wachten op dat uur.’ Hij gaf zichzelf het kruisteken, legde zijn hoofd op het kussen, sliep een poosje, en zo kwam er een einde aan zijn leven, gelukkig, vredig, in stilte.

"Zalig zijn zij, die in de Here sterven."

Dit is een manuscript uit omstreeks 750 na Christus - de oudst bekende kopie van het lied van Caedmon. Het wordt beheerd door de Cambridge University Library.