Deel uit mijn boek over Egypte: Verkeer in Cairo

Ondanks wat bezoekers aan Egypte denken is het verkeer in Egypte geen chaos. We houden ons aan tal van ongeschreven regels, we weten wat kan en niet kan, en de meeste weggebruikers houden zich daar aan. Een aardige regel, die misschien wel veel zegt over de algemene houding van Egyptenaren, is dat wat achter mij in het verkeer gebeurt, niet mijn verantwoording is. Als ik om wat voor reden ook ineens van rijstrook wissel of plat op de rem ga staan, het is nooit mijn schuld als dat achter mij tot brokken leidt.

Rekening houden met elkaar is niet standaard in het verkeer. Het is ieder voor zich. Dat komt ook tot uiting in het enorme ‘voordringen’. Als er een gaatje is, duwt een auto zich ertussen. Uit vrije beweging een ander voor laten gaan is zeldzaam. Soms, als ik een Bergredemoment beleef, wil ik wel eens heel aardig zijn en dan laat ik anderen vriendelijk voorgaan. Je krijgt de meest verbaasde reacties, maar vooral negatieve. Lui achter je gaan meteen toeteren om je op te jutten om sneller, agressiever, onbehoorlijker te zijn. En de mensen die je keurig voor laat gaan lijken vooral te denken dat ze zelf slimme jongens zijn.

Het is de overheid in Egypte die tientallen jaren deze houding van ‘ieder voor zich’ impliciet en expliciet heeft voorgeleefd. Kan je het de Egyptenaren dan kwalijk nemen dat ze zich net zo gedragen? Neem het gedrag van de politie in het verkeer. Ongegeneerd houden ze zichzelf nauwelijks aan verkeersregels. Je ziet politieauto’s gerust tegen het verkeer inrijden in straten met eenrichtingsverkeer. Op belangrijke punten in de stad zet de politie zijn autos zo op straat dat dit het verkeer ernstig belemmert. Het deert ze niks, en het onderstreept dat ze de eigenaar van het land zijn, niet de dienaren van het volk. Ik heb wel eens geïrriteerd gevraagd of ze de verkeersregels niet kennen. De politieman keek me vol onbegrip aan. ‘Maar wij zijn de politie!’ Inderdaad. De overheid is er niet om de wetten na te leven en op de naleving toe te zien, maar staat daarboven om vooral zichzelf te dienen.