Onder de diverse groepen demonstranten voor een nieuw Egypte is de eenheid zoek. Nu was er nooit veel eenheid behalve dat ze allemaal van Moebarak en diens regime afwilden, maar hoe, en wat daarna, daar wordt over gestreden. Verbaal. Hoewel het heel niet vreemd zou zijn als het ook tot meer fysieke strijd gaat leiden. Het oude regime is alive and kicking en er wordt al gezegd dat die de strijd tussen de oppositie bewust aanwakkeren. Ja, ze zouden dom zijn als ze dat niet zouden proberen.En ze zijn niet dom. Op dit moment is de discussie tussen de demonstranten over de vraag of de demonstraties alleen in de weekenden, op vrijdag, moeten plaatsvinden, of dat er een permanente sit-in op het Tahrierplein nodig is. Een 'harde kern' van hooguit een paar duizend (wat is dat, op een stad met 20.000.000 inwoners?) wil dat de sit-in op Tahrier doorgaat tot de doelen zijn bereikt.
Maar de interesse in zulk soort demonstraties is enorm afgenomen en waar de bevolking redelijk positief was over de demo's om Moebarak weg te krijgen is ze dat nu al lang niet meer.
Dat de demonstranten meer en meer verdeeld raken en dat hun aantallen slinken is natuurlijk tot groot genoegen van het leger. Alles wat de afgelopen maanden is gebeurd onderstreept dat dit leger niks anders wil dan de macht houden, voor of achter de schermen.
Nu dat leger door berechting van Maikel Nabil - hij kreeg gisteren 3 jaar cel - ook heeft duidelijk gemaakt dat het geen kritiek op zijn beleid en organisatie accepteert, gaat het voort op de manier waarop voorheen Moebarak het land bestuurde. Dictatoriaal. Tantawi (foto) rulez.
Grappig vind ik de blog van Amr Bassiouny. 'Dit is een blog tegen het leger. Als ze me oppakken, maak dan posters om me vrij te krijgen, en ik wil minstens 50.000 volgers op mijn Facebook krijgen.' Bassiouny laat zien dat het met de vrijheden etc. momenteel slechter is gesteld dan onder Moebarak. Zijn methodiek is ludiek, de ondertoon is serieus. Waard om zelf even te lezen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten