Vis eten op straat in Alexandrie

Gisteren waren we als gezin in Alexandrie, aan de frisse kust van Egypte. Heerlijk even weg uit de stoffige lucht van Cairo. Ik had twee van mijn vierdejaars studenten van de Alexandria School of Theology (AST) gevraagd mee te komen eten, namelijk Mina en Nardine. Ons gesprek ging vooral over de aanslag die ochtend vroeg. Beiden hadden de nacht nauwelijks geslapen. Mina had als onderzoeksjournalist de hele nacht doorgebracht met fotos en filmpjes van de aanslag en de slachtoffers van het internet verzamelen.

Na het eten - midden op straat zoals je ziet - gingen we nog even koffie drinken bij de duikclub aan de Corniche van Alexandrie. Jouke-Thiemo wilde 'Orio Madness', zoals dat op het Engelse menu stond. De ober begreep niet wat hij bedoelde. 'Orio Madness', herhaalde mijn schoonzoon. Schier in wanhoop wees hij tenslotte op de juist plek in het menu. De ober keek op het identieke Arabischtalige menu en snapte het plots. 'Ah... Oerioe Mandes!' Een handige vent die het menu had vertaald, kende blijkbaar het Engelse woord 'madness' niet, las het verkeerd en schreef Mandes in het Arabisch. In de duikvlub noemt elke ober dat dus Oerioe Mandes. Lachen... Voor we uit de duikclub vertrokken moesten Mina en ik nog even op de foto. (zie onder) Wat een ferme kerels eigenlijk. Zo, wat moest ik mijn best doen om mijn buik in the houden.

De les gisteravond liep ook wat in het honderd - de studenten zaten met hun hoofd bij het bloedbad. Ik gaf les over Johannes Chrysostomos en over diens preek over Matheus 26:39 waar Jezus tot de Vader bidt: 'Indien het mogelijk is, laat deze beker aan me voorbijgaan...'

We hebben daarom wat gemijmerd over lijden en hoe daarmee om te gaan. Daar was best aandacht voor. En dat de kerkvaders reageerden op hun eigen omstandigheden en in die context hun theologie ontwikkelden. En dat we in Egypte wellicht sterker moeten inzetten op een theologie van het lijden.