maandag 9 mei 2011

Humberto Tan en Magere Hein in Cairo

De afgelopen dagen kreeg ik een paar keer op de Nederlandse radio de vraag of ik niet bang ben als christen en priester in Egypte, nu salafisten zulke gewelddadige streken uithalen. John Jansen van Galen in Met het Oog op Morgen en Humberto Tan (foto) op BNR vroegen er bijvoorbeeld naar.

De vraag verraste me beide keren, want ik ben daar niet zo mee bezig. Beide keren was mijn onmiddellijke reactie dat het gebod dat het vaakst in de bijbel voorkomt, ‘vrees niet’ is. "Maar ja, dan kan je toch nog bang zijn", zei Tan. Ja, logische vraag. Vandaag dacht ik wat over die vraag na terwijl ik twee uur lang de gevaren van Cairo trotseerde. Van het verkeer, wel te verstaan.

Eerst het meest voor de hand liggende antwoord. Ik geloof niet dat ik persoonlijk voor geweld bang hoef zijn.

Ik denk wel dat de dreigementen en explosies van geweld door zullen gaan de komende maanden tot we weer een president in dit land hebben die de politie krachtig gaat aansturen. Maar al zouden elke dag een paar christenen in Egypte om zeep worden geholpen, er zijn er wel 4-5 miljoen. De kans dat ik kanker krijg of in het verkeer in Cairo bezwijk is groter dan dat ik door een aanslag van een stel venijnige salafisten om het leven kom…

Maar dan kan je nog steeds bang zijn. Zoals sommigen mensen bevangen zijn door vrees voor nare ziekten of ongelukken. Waarom niet bang zijn? Ten diepste omdat ons leven met Christus geborgen is in God, zoals de apostel Paulus het leven van christelijke gelovigen omschrijft. Al overkomen ons beroerde dingen, niets kan ons van God scheiden omdat we door Jezus Christus voor eeuwig aan Hem zijn verbonden.

Ik heb beslist geen doodswens, geheel niet. Maar wie aan de Eeuwige verbonden is, weet dat dit tijdelijke oord niet alles is. Er is gewoon veel meer!

Dit ondermaanse is niet alles, maar wel heel veel: Het is de proeftuin. De aanloop. De testfase. En in dit heerlijke leven kies ik er voor om de Eeuwige te gehoorzamen. Daardoor kan ik onbevreesd in het leven staan en kan zelfs die verschrikkelijke Magere Hein (afbeelding rechts), of die nu komt door gehate kankercellen, een auto-ongeluk, een hartaanval of een salafist me niet al te bang maken.

Ik word graag heel oud. Wil graag mijn achterkleinkinderen nog zien! (nee, dit is geen verhulde mededeling noch een verhulde opdracht aan mijn kinderen) Maar als het anders loopt, meld ik me fluitend bij Sint Petrus (die zich ergens bij de poort op de afbeelding links ophoudt, naar verluid).

3 opmerkingen:

Caroline zei

Mooi gezegd, Jos.
Ik trek het graag nog een beetje verder: ieder heeft een opdracht in zijn leven. Als er hobbels op je levenspad zijn, is het dan mogelijk om de weg om te leggen? Angst kan een reëele hindernis zijn, maar is dit ook een goed argument om op je schreden terug te keren?

Paul Miller zei

Tja, als je gelooft en ervaart dat je leven enige zin heeft, dan is niet bang zijn w.s. wel een optie.
Een gefrusterde loonslaaf zonder werkelijk doel of vervulling in zijn leven, die binnenkort onder het mes moet (nee, niet de kapper) beleeft e.e.a. wellicht ietse pietsje anders.

Unknown zei

Paul, ik zeg het omgekeerde. Namelijk dat de zin van het leven juist ontleend wordt aan wat erbuiten staat, wat erna komt.