Als het onze functie is om [aan anderen] te geven, dan is het ook nodig dat we zelf worden voorzien. Maar hoe? Een ieder behoort ergens in het jaar wel eens alleen te zijn, een deel van de week, en elke dag. Als men overtuigd zou zijn dat een vrije dag, of een uur van stilte, een redelijke ambitie is, zou men wel een manier vinden om het te bereiken. Maar helaas, de meesten vinden de gedachte zo onbelangrijk dat ze zelden een poging doen. De wereld begrijpt niet dat mannen en vrouwen het nodig hebben om alleen te zijn. Het lijkt zo moeilijk uit te leggen. Alles wordt aanvaard als een goed excuus. Als je tijd apart houdt voor een zakelijke afspraak, voor een bezoek aan de kapper, een sociale bezigheid, of een expeditie naar de winkels, dan wordt die tijd wel als onschendbaar beschouwd.
Maar als je zegt: Ik kan niet komen want dat is mijn uur om alleen te zijn, dan word je gezien als onbeleefd, egoïstisch, of vreemd. Wat een beeld geeft je dat van onze samenleving, dat alleen zijn verdacht is; dat je je ervoor moet verontschuldigen, excuses aanbieden, verhullen dat je zo’n gewoonte hebt – alsof het een soort zonde is!
Bepaalde snaren worden alleen bespeeld als we alleen zijn. De artiest weet dat hij alleen moet zijn om creatief te zijn; de schrijver, om zijn gedachten uit te werken; de musicus, om te componeren; de heilige, om te bidden.
Het probleem is niet alleen om een ruimte te vinden die voor jezelf is, de tijd alleen, hoe moeilijk en noodzakelijk dit ook is. Het grotere probleem is om je ziel te doen verstillen te midden van haar activiteiten. Het probleem is, in feite, hoe je je ziel moet voeden. Ik moet proberen een deel van het jaar alleen te zijn, een week, of een paar dagen; en ook een deel van elke dag, desnoods maar een uur of een paar minuten, om mijn kern te bewaren, mijn centrum, mijn eilandkwaliteit.
Tenzij ik ergens in mezelf die eilandkwaliteit intact houd, heb ik weinig om aan mijn man, mijn kinderen, mijn vrienden, en aan de wereld te geven.
Uit Anne Morrow Lindbergh, Gift from the Sea, geciteerd op www.keltischegebeden.nl
2 opmerkingen:
Mooi! en Waar!
Henri Nouwen heeft ook eens iets dergelijks geschreven, maar dan toegepast op de pastor die niet al z'n tijd in de gemeente moet/kan besteden, maar ook "tijd voor zichzelf" nodig heeft, en daarmee dus evenzeer voor de kudde aan het werk is. Heilzaam!
Amen, zeg ik. Het is ook de reden waarom ik mijn enkele maanden geleden gestarte blog 'God is in de stilte' heb genoemd. We worden geleefd, gebombardeerd met informatie, opgeslokt in de tredmolen van altijd-maar-bezig-zijn. Zelfs in de kerk zijn we druk met allerlei activiteiten.
Laten we stil zijn, stil worden, stilte beoefenen. Om te luisteren naar het fluisteren van God, om te lezen in Zijn Geopenbaarde Woorden, om te reflecteren over ons eigen leven, onze bezigheden, onze relaties, onze niet-stilte ...
Een reactie posten