[If] Palestine were uninhabited we might have asked for a Jewish state, for then it would not harm anyone else. But there are other residents in Palestine, and just as we do not wish to be at the mercy of others, they too have the right not to be at the mercy of the Jews.
Dat was een mooie ethische gedachte, die hij deelde met duiven als Martin Buber en Judah Magnes. In 1942, vijf jaar later, was Ben-Gurion van mening dat de zionisten zich moesten inzetten voor een Joodse staat, waarin Joden het voor het zeggen zouden hebben en waar de oorspronkelijke bewoners 'at the mercy of others', namelijk van de Joodse meerderheid, zouden zijn.
Waarom was Ben-Gurion van mening veranderd? De eerste berichten over de Duitse concentratiekampen werden bekend. De zionisten kregen haast om zoveel mogelijk Joden in 'hun' land toe te laten; ze wilden zich niet langer neerleggen bij de geringe mate van Joodse immigratie die Engeland toeliet.
Nu kan je twee conclusies trekken:
OF de zionisten hebben voor 1942 gewoon gelogen over hun bedoelingen. Ze ontkenden dat ze een eigen staat nastreefden, maar dat was een leugen.
OF ze zijn door de situatie in Europa van mening veranderd over de wenselijkheid van het onderdrukken van de bestaande niet-Joodse bevolking.
Hebben de zionisten altijd over hun doelen gelogen? Weet ik niet. In elk geval is duidelijk dat de zionisten erkenden dat
1) er een aanzienlijke plaatselijke bevolking bestond waarmee ze rekening behoorden te houden
2) dat ze het aanvankelijk moreel onaanvaardbaar vonden om de oorspronkelijke bevoling te onderwerpen
3) dat ze alleen om wat in Europa gebeurde hun moraliteit tav de oorspronkelijke bevolking aanpasten.
De Palestijnen werden dus het slachtoffer van de problemen van Joden in Europa. Dat gaven de zionisten hiermee klip en klaar toe. Allemaal nakaarten natuurlijk, maar zinvol om vast te stellen in verband met historische waarheid.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten