Mijn schandelijke kerkelijke hokjesgeest

Er is een versleten grap die vertelt over een man die door Petrus wordt rondgeleid in de hemel. Hij ziet een kleine groep mensen die in een hoekje bij elkaar zit en alleen naar elkaar kijken. ‘Wie zijn dat?’ vraagt hij. ‘Stttt..’ , zegt Petrus, ‘dat zijn de Vrijgemaakten, [of de Baptisten, of de Rooms Katholieken, al naar gelang degene die de mop vertelt] en zij denken dat zij de enigen zijn hier!’

Misschien dacht C.S. Lewis wel aan deze grap toen hij het had over de dwergen in zijn boek Het Laatste Gevecht. In dat verhaal gingen zij ook door de staldeur die naar het land van Aslan leidde, maar in plaats van de prachtige zonneschijn zagen zij alleen maar duisternis; in plaats van verse bloemen roken zij smerige stalmest.

Niemand zo blind is als degene die niet wil zien. Willen we wel zien dat God niet alleen in onze kerk aanwezig is? Dat hij, ondanks onze scheidingswandjes, zijn hele volk leidt?

Toen ik in Egypte ging wonen in 1988, kwam ik voor het eerst in serieus contact met niet-protestanten. Het ging om Koptisch-Orthodoxen. Wat ontdekte ik daar een serieus geloofsleven en een prachtige orthodoxie! Toen ik moest erkennen dat die Kopten waarachtige gelovigen zijn, moest ik mijn domheid - zonde in feite - belijden: 'hoe is het mogelijk dat ik pas buiten Nederland in staat was over mijn kerkmuurtjes te kijken?'

Ik heb het roer van mijn denken toen omgegooid toen. 'Als ik in Egypte waardering heb voor kerken die heel anders zijn dan ik van huis uit gewend ben, en dat ik die volop als Lichaam van Christus zie, hoe kan ik dan in Nederland dat niet doen jegens andere kerken?'

Er zijn natuurlijk grenzen ;-) maar het is bevrijdend om - zonder ontkenning van het belang van sommige verschillen - andere kerken toch volop als Lichaam van Christus te erkennen.