Belang van de apostolische vaders voor vandaag

Gisteravond heb ik aan een groep gemeenteleden van de Anglicaanse kathedraal In Cairo een uurtje 'les gegeven' over de eerste christelijke literatuur van net na het Nieuwe Testament. Dat is de brief van 'paus' Clemens van Rome aan de kerk in Korinthe; deze moet tussen 70-95 na Chr zijn geschreven.

Wat zo interessant is in deze na-bijbelse literatuur is dat zaken als de christelijke verlossingsleer en de leer van de Drie-eenheid worden besproken op een manier die naadloos aansluit bij het Nieuwe Testament, en die ook geheel past bij de latere theologische verwoording van Nicea (325). Waar ik op wees is de opvallende continuiteit tussen Nieuwe Testament, 1 Clemens (en Nicea).

Moslims beweren dat christenen op het gebied van de verlossingsleer en de Drie-eenheid de bijbel hebben 'veranderd'. Als dat zo zou zijn, moet je eigenlijk ook constateren dat de kerk dan alle brieven en boekjes die na het Nieuwe Testament werden geschreven, moet hebben aangepast want er is sprake van opvallende continuiteit. Een veel meer voor de hand liggende conclusie is dat de 27 evangelien en brieven die nu ons Nieuwe Testament vormen, inderdaad in de vorm die ze nu hebben, zijn geschreven in de eerste eeuw. Er is niemand die iets heeft veranderd of aangepast. Het gaat om authentieke documenten!

Opvallend is ook dat Clemens de apostelen Paulus en Petrus nog heeft gekend. En hij legt enorme nadruk op de noodzaak om wat de jonge kerk van die apostelen had geleerd, zo getrouw mogelijk door te geven (Latijn: 'tradere', vanwaar ons woord 'traditie'). Ook deze nadruk van de eerste generatie christenen op grote getrouwheid aan de oorspronkelijke boodschap wekt vertrouwen dat we in het Nieuwe Testament en in de brieven van de vroeg-christelijke schrijvers inderdaad te maken hebben met de 'oorpronkelijke boodschap' van de eerste volgelingen van Jezus Christus.