Uit een komend boek: onze poortwachter

Ik ben begonnen met een boekje over Egypte te schrijven voor een Nederlandse uitgever. Ik zal hier af en toe vast een opwarmertje neerzetten. Vandaag een voor de rustdag - over onze poortwachter.


In Kairo wordt enorm op de ‘boeren’ uit de Saïd, het zuiden van het land, neergekeken, maar dat weerhoudt die lui er niet van om het betere leven in Kairo te zoeken. Zo ook Ezzat. Als slimme telg van de familie kwam hij eerst, als bruggenhoofd, met zijn gezin. (zie foto) Sindsdien zou zijn dorpje geleidelijk ontvolkt zijn, ware het niet dat de procreativiteit in het dorp hoog genoeg is om de exodus van de grote familie van Ezzat op te vangen. Al jarenlang zorgt Ezzat dat de een na de ander uit zijn familie in onze wijk een baantje vindt.

Zo ook Adel, Ezzat’s oudste broer. Jihan Sadat, de vrouw van de voormalige president van Egypte, Anwar Sadat, heeft eens gezegd dat 10% van alle Egyptenaren verstandelijk gehandicapt is. Adel valt zeker in die categorie. Dat hij niet kan lezen en schrijven is normaal in Egypte, en zegt meer over het gebrek aan kansen dan aan IQ. Maar Adel is, toen de Schepper hersencellen uitdeelde, waarschijnlijk over het hoofd gezien.

Adel werd dus de poortwachter voor ons huis. We lieten een klein hokje voor hem bouwen, met daarnaast een toilet. Hij kreeg een minimaal ‘marktconform’ salaris. Uiteraard voelden we ons schuldig dat we maandelijks meer aan kattenvoer uitgaven dan aan Adel. Maar goed, onze katten dienden hun doel dan ook beter dan Adel. Hij deed alles behalve de poort bewaken.

De meest louche types uit de buurt papten met hem aan, en hij liet zich telkens inpalmen. De vreemdste heren zaten in onze tuin met Adel aan de thee. En vaak, juist als we hem nodig hadden, bleek hij er niet te zijn. En dan zijn domheid... Neem nou toen ik hem een keer naar de winkel stuurde voor halfvolle melk. Nisfi Dasm. Komt Adel een uur later terug, om op zijn Saïdi-manier heel oprecht te zeggen: ‘Mistr, ze hebben alleen hele liters, geen halve literpakken...’ Dan zuchtte ik maar weer diep, en dronk nog een glas thee met hem op het stoepje voor zijn kamer. Mierenzoet, en uit een glas dat van binnen en buiten kleefde van alle voorgaand gebruik. Maar ach, relaties zijn belangrijker dan properheid.

Wordt vervolgd. :-)