Geschiedvervalsing door Ten Brinke en Schouten

Drs. M. ten Brinke en M. A. Schouten zeggen in een opinieartikel in het Reformatorisch Dagblad dat ten onrechte wordt beweerd dat Israel niet mag bouwen in Oost Jeruzalem en op de Westelijke Jordaanoever. Volgens hen gaat het daar niet om ‘Bezette Gebieden’. Die term zou ten onrechte worden gebruikt.

In hun artikel proberen Ten Brinke en Schouten hun opvatting dat Israel geen bezetter is, te baseren op ‘historische feiten’, en daarbij tonen ze zich nogal gemakzuchtig wat betreft die ‘feiten’. Op alles kan ik nu niet ingaan, maar ze maken een veelzeggende opmerking over het verdelingsplan van de Verenigde Naties in 1947: ‘De Israëli’s accepteren het verdelingsplan voor het gebied, de Arabische staten echter niet.’

Inderdaad, dat is toen gebeurd. De Arabische Staten vonden dat de wereldgemeenschap niet het recht had om het land waar ze als Arabieren eeuwenlang hadden gewoond, weg te geven aan nieuwkomers uit Europa. Bij nader inzien onhandig, want als ze dat toen aanvaard hadden, hadden ze nu een eigen staat die groter zou zijn dan de huidige Westbank, Gaza en Oost Jeruzalem. Israel ging in 1947 wel akkoord dus met dat plan, en gaf daarmee aan dat het land dat niet aan hen werd toegewezen, dus niet van Israel was. Lijkt me toch wel logisch. Of was Israel niet eerlijk met het aanvaarden van dat verdelingsplan? Beschouwde het dit slechts als bruggenhoofd voor meer veroveringen? Voor het land dat de VN aan Israel toekende, zie bovenstaande kaart.

Toen de Britten Palestina verlieten, riep Israel de onafhankelijkheid uit. Arabische buurlanden vielen Israel aan, maar Israel kwam goed uit de strijd: het veroverde meer land dan het was toegewezen. Ten Brinke en Schouten schrijven: ‘Het Jordaanse leger verovert de oude Joodse wijk in Oost-Jeruzalem en de eeuwenoude Joodse gemeenschap (zo’n 100.000 personen) wordt geëvacueerd naar West-Jeruzalem.’ [Even terzijde, uit het gebied dat Israel werd, werden 800,000 Palestijnen 'geevacueerd'] Hun suggestie is dat deze stadswijken aan Israel waren toegekend. Dat is niet zo. Israel had, met grote tegenzin, met een VN plan ingestemd dat heel Jeruzalem tot Internationale Zone bestempelde. Het enige dat Jordanië deed was het grootste deel van het land dat niet aan Israel was toegekend, bezetten. Israel greep een groot deel van Jeruzalem, Jordanie nam een ander deel. Maar nogmaals, uit deze strijd kwam Israel als de grote winnaar. Het had in 1948 beduidend meer land dan wat in 1947 was toegewezen, ook al slaagde het er niet in Oost Jeruzalem te veroveren. Dat Israel in 1949 al veel meer land veroverd had dan wat de VN had toegekend, is duidelijk uit het landkaartje hiernaast.

Ook de volgende uitspraak van Ten Brinke en Schouten is wonderlijk: ‘Tijdens de Zesdaagse Oorlog in 1967 verovert Israël zowel Oost-Jeruzalem als de Westoever, na herhaalde waarschuwingen aan Jordanië om zich terug te trekken.’ Pardon? Israel waarschuwde Jordanië om zich terug te trekken? De indruk wordt gewekt dat Israel erkende rechten zou hebben op de Westelijke Jordaanoever en Oost Jeruzalem, en dat het dus niet meer dan normaal was dat Israel Jordanië vroeg zich terug te trekken zodat Israel dan zijn rechtmatige gebied kon gaan besturen. En dus was Israel in 1967 gerechtigd, na veel vreedzame verzoeken, dat gebied met geweld te veroveren. Je zult in Israel geen historicus tegenkomen die de zaak zo weet te verdraaien.

De Verenigde Naties sprak zich dan ook uit tegen deze verovering door Israel. De Veiligheidsraad, beheerst door de vrienden van Israel, zei in Resolutie 242 (1967) dat het onacceptabel is dat gebieden door oorlog worden verworven. Israel kreeg opdracht zijn troepen terug te trekken uit de gebieden die het had ingenomen. Duidelijk wel, lijkt me. De wereld wilde niet dat Israel gebieden veroverde en het moest zich terugtrekken.

Dat sprake is van Bezette Gebieden heeft niets te maken met de Islam, zoals de schrijvers insinueren. Het is de internationale gemeenschap die deze termen gebruikt. Door op de Islam te wijzen wordt ons zand in de ogen gestrooid. ‘Een meerderheid van Arabische en Afrikaanse landen, dikwijls gesteund door China, Rusland of Cuba, heeft dit ‘recht’ in pro-Palestijnse zin doorgedrukt’, zeggen de schrijvers bovendien. Wel, op de Veiligheidsraad heeft dit geen invloed, want daar gebruiken de vrienden van Israel keer op keer hun veto.

Bovendien is de suggestie dat de uitspraken van de VN met een korrel zout genomen moeten worden omdat daar zoveel landen zijn die Israel niet welgezind zijn, een eigenaardig argument. Immers, met instemming wijzen de schrijvers op het Palestinamandaat uit 1922 dat anno 2010 nog wel steeds juridisch relevant zou zijn. Ja, toen bestond de Volkenbond alleen uit Westerse landen die bij het weggeven van dat Mandaat niet werden gehinderd door de rest van de wereld. Maar uit de redenering blijkt, dat Ten Brinke en Schouten gewoon aan cherry picking doet. Wat in hun optiek in internationale recht gunstig is voor Israel wordt aanvaard, en wat niet goed uitkomt, wordt terzijde gelegd. Net als de historische waarheid.