Hierbij het slot van mijn 'dagboek' dat de afgelopen twee weken in het Nederlands Dagblad verscheen. Als je gewoon een abonnement zou nemen, had je al deze stukkies van mij veel eerder kunnen lezen. Wat zou je leven dan anders zijn!Vorige week was de opkomst bij de eerste ronde van de parlementsverkiezingen in Egypte geen 62%, maar 52%. Dat maakte gisteren Abdel Moaz, die als rechter toezicht hield op de verkiezingen, bekend, Zijn secretaris zou een telfoutje hebben begaan.
Veel Kopten en liberale moslims denken dat wel meer telfoutjes zijn gemaakt; in mijn vriendenkring en onder mijn kerkleden hoor ik veel gemopper over oneerlijke verkiezingen. En ik twijfel er ook geen moment aan dat het nodige gerommel heeft plaatsgevonden.
Waarom worden er kisten met stembiljetten in achtertuinen gevonden, of geldige gebruikte stembiljetten bij het vuilnis? Tegen de wetgeving in hebben beide partijen schaamteloos tot het laatste moment campagne gevoerd, soms tot in de stemhokjes. Waarnemers werden soms weggejaagd.
Toch denk dat ik we gerust kunnen zeggen dat de uitslag wel ongeveer zal kloppen. Door aanhangers van de diverse partijen is overal goed opgelet, zodat van echt heel grof bedrog geen sprake was. Naar Nederlandse begrippen ging het er beschamend aan toe, maar voor Egypte was het helemaal niet gek, is mijn indruk.
En nu moeten we flink zijn en gewoon leren leven met de feiten van nu. De partij van de Moslimbroederschap kreeg rond de 40% van de stemmen en de Salafisten hebben met hun partij ook nog eens 25% gehaald.
Hoe gaan we als christenen met deze uitslag om? Ten eerste lijkt het me alleszins redelijk te denken dat we moeilijker jaren tegemoet gaan, met een verdere beknotting van onze speelruimte. Binnen onze kerkmuren zullen we onze vrijheden heus wel houden, maar in de publieke ruimte zal beslist weinig plek voor christenen en de kerk zijn. Zoals de kerk in Egypte eeuwenlang heeft moeten functioneren.
Het zal onze taak als kerkelijke leiders zijn, om te voorkomen dat onze gemeenteleden zich terugtrekken in fijne kerkdiensten en in hun eigen clubs en sociale milieus. Veel te lang hebben de kerken hier zich die levensstijl laten opdringen door de samenleving, en die neiging zal nu nog veel sterker worden. Hoe voorkomen we dat vrees voor radicale moslims zal zorgen voor meer isolement? Ik ben bezig te overwegen wat voor motto we als kerk in 2012 zullen hebben, en denk dat ik maar een heel pastoraal thema neem. Mijn gemeenteleden hebben bemoediging en troost nodig.
Maar we hebben ook een taak in de wereld, om met de andere burgers in dit land samen te werken aan de samenleving. En om aan allen het evangelie van Jezus Christus voor te houden. Hoe dat moet, in de geheel nieuwe werkelijkheid waarin Egypte nu wakker wordt? Het zal een moeilijke reis worden.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten