Het was in Rusland gewoon om naar een poustinia te gaan. Uit een dorp, een huis van een edelman, van een koopman, uit ieder deel van onze maatschappij in Rusland, zou een man opstaan. (Alleen God weet natuurlijk waarom hij opstond). Hij zou opstaan en gaan naar de plaats (zoals de Russen zeggen) waar de hemel de aarde ontmoet, vertrekken zonder enige aardse goederen, gewoonlijk gekleed in de normale pelgrimskleding. ’s Zomers was dit een eenvoudig linnen gewaad dat reikte tot aan zijn enkels. Het was om het middel samengebonden met een gewoon touw. Hij nam een linnen zak mee, een brood, een kalebas vol water.Zo vertrok hij, nadat hij natuurlijk afscheid had genomen van iedereen in het huishouden of in het dorp. Sommigen deden dat niet eens. Zij slopen gewoon weg in de schemering of in het donker van de nacht, een bericht achterlatend dat ze op pelgrimstocht waren gegaan, en misschien een poustinia zouden vinden om te bidden tot God voor hun zonden en die van de wereld, om te verzoenen, te vasten, in armoede te leven en binnen te gaan in de grote stilte van God.
www.keltischegebeden.nl
3 opmerkingen:
Interessant. Weet je of dit een wijdverbreide gedacht is in Rusland? M.a.w. als iemand in de loop van de nacht verdwenen was, zou voor de buitenwereld zo'n poustinia dan 1 van de logische/mogelijke verklaringen zijn?
Ha Klaas - ja al die Russen die 's nachts vreemd gaan, zeggen dat ze naar hun poustina zijn geweest...
Neen, ik denk dat dit over Rusland van lang geleden gaat.
Ha, aan vreemdgaande mannen had ik niet gedacht ;-)
Ik zat te denken aan de russische film Vozvrashcheniye (The Return) te denken. Die gaat over een vader die plotseling verdween en dan ineens weer op de stoep staat. Mooie film met religieuze verwijzingen. Ik zat te denken dat de film wellicht met die verdwijning zou kunnen verwijzen naar zo’n nachtelijke verdwijning naar een poustina. Gezien de tijd waarin de film speelt dus waarschijnlijk niet…
Een reactie posten