Eten, bidden, beminnen

Of zoals iemand suggereerde, noem het bikken, bidden, beminnen, omwille van de alliteratie. Voor meer over dit thema en de discussie eromheen, zie hier.

De woorden raken me meteen. Zo willen we toch leven?

Eigenaardig is, dat wie als Christen in een land als Egypte woont, tussen zijn eigen westerse cultuur en de Arabische in, in het dagelijks leven veelal zo leeft. Expats en Egyptenaren hebben een enorme eet- en bemincultuur. Mensen doen veel samen, leven samen, eten samen, helpen elkaar. Wie in die context Christen is, heeft ook bidden in dat pakket.

Dat de aflopen jaren in het Westen onder Christenen interesse in deze levensstijl is ontstaan, is niet verbazend. Het is een erkenning van het sociale karakter van de mens. Waar individualisering onze samenleving vooral na Wereldoorlog II enorm in de greep heeft gekregen, ja ons de adem bijna ontneemt, zoeken mensen, ook C, weer naar een levensstijl die meer past bij hoe we geschapen zijn: als homo politicus, als sociaal wezen.

De individu is een abstractie, de groep is de norm, geloof ik. In elk geval beleven we dat sterk in Egypte.

Waar ik ernstig de negatieve kriebels krijg, is als ik kreten hoor als: 'de kerk is eigenlijk niks anders dan mensen die samen eten, bidden en beminnen.' Of: 'er is geen structuur, geen organisatie nodig eigenlijk.'

Samen eten, bidden, beminnen lijkt me ten dode opgeschreven als het wordt losgemaakt van structuur en organisatie van de kerk. Die zijn niet verkeerd, maar die zijn dringend nodig. Net zo goed als theologie nodig is. Het probleem is niet structuur, organisatie, theologie. Die worden pas een probleem als ze niet meer vervuld zijn van gelovig leven.

Maar gelovig leven: eten, bidden, beminnen, is ook ten dode opgeschreven als het probeert structuur en regel, organisatie en theologie overboord te gooien als minder belangrijk. Dat is als de rivier die in verzet komt tegen zijn bedding. Een bedding zonder water verdort, een rivier zonder bedding verbreedt zich flinterdun en verdampt. (en please, zeg nu niet dat dit precies de taak is van de kerk...)

Dat het leven, eten, bidden en beminnen, zich soms moet verzetten tegen structuur en organisatie wil ik niet ontkennen. Als die structuur ondragelijk is, onbijbels, als dat het leven verstikt, dan moet er wat veranderen. Maar dan moet het verzet niet gaan tegen structuur als zodanig, maar tegen verkeerde structuur. En met een diepe loyaliteit jegens de kerk en de geschiedenis daarvan, en niet uit rancune of ongeduld. Revolutionair gedrag leidt niet snel tot iets beters, vrees ik.

Eten, bidden, beminnen, laten we dat vooral doen. Maar daarvoor hoef je de eredienst van 90 minuten niet omver te kegelen. Je hebt per week nog 166 uur over om dat in de praktijk te brengen. Wees loyaal in die 90 minuten eredienst - God laat zich daar kennen! - en eet, bid en bemin alle dagen, want in de gemeenschap van gelovigen door de week doet God zich ook kennen.