Max Rodenbeck, een Egypte-journalist met tientallen jaren ervaring, schrijft in The Economist een prima artikel over Egypte. Egypte staat aan de rand van de afgrond. Een verwachting van een 'seismic shift' hangt in de lucht, zegt Rodenbeck. Dat is ook mijn ervaring. Hoewel het economisch veel beter gaat dan toen in in 1988 in Cairo kwam wonen, lijkt het of een verlamming van de politiek heeft meester gemaakt. De grote massa Egyptenaren is het zieke regime van de Oude Garde spuugzat. Het lijkt of iedereen wacht op het moment dat president Hosni Moeberak gaat hemelen; niemand weet wat daarna komt, maar grote verandering is wel zeker en daar snakt het land naar. De diktatuur begon in 1952, toen het koningshuis van Faroek werd verjaagd. Nu denken veel Egyptenaren met vreugde terug aan die tijd met meer vrijheden en meer respect voor elkaar. De militaire diktatuur van de afgelopen 58 jaar heeft in wezen zijn eigen graf gegraven. Het heeft de afgelopen decennia gezorgd dat de bevolking steeds beter is opgeleid en er is ook sprake van echte economische vooruitgang, maar de heersers hebben geen ruimte voor politieke vrijheden geboden. Daardoor is een steeds grotere bevolkingsgroep ontstaan die zich niet meer verwant voelt met het oude, zeer corrupte, regime.
2 opmerkingen:
ik ben bang dat het Egypte zonder dictator net zo zal vergaan als Irak, veel intern geweld om macht, o.a. door fundamentalistische moslims, laten we in dit soort gebieden a.u.b. kiezen voor het minst slechte.
ik denk niet dat wij veel te kiezen hebben. Egyptenaren zelf zijn aan zet.
Een reactie posten