Je hoort niet vaak dat kerkleiders in Nederland het verwijt krijgen dat ze te lui zijn of te weinig doen. Wel hoor ik nogal eens van collega’s die tegen een burnout aanzitten, of lui die professionele hul nodig hebben om beter afstand van hun werk te kunnen nemen. Hoeveel van hen hebben een werkweek die korter is dan 50 uur? Hoevelen durven hun telefoon gewoon uit te doen om onbereikbaar te zijn? Het gevoel van verantwoordelijkheid drijft velen voort, vooral, denk ik, omdat om verantwoordelijkheid voor de gemeenschap gaat. Het gaat om mensen. Die laat je toch niet in de nesten zitten als ze je nodig hebben?
Ik moest hieraan denken toen ik een paar woorden van Paulus las in zijn tweede brief aan de Korintiërs. Hij zegt (2 Kor 2:1-13):
Toen ik in Troas kwam om het evangelie van Christus te verkondigen, gaf de Heer mij daartoe goede mogelijkheden. [NBG 1951: ‘er was een deur geopend’.] Maar ik vond geen rust, omdat ik mijn broeder Titus niet aantrof. Daarom nam ik weer afscheid en vertrok naar Macedonië.
Wat verstandig van Paulus! Er was een open deur, de Heer zelf gaf goede mogelijkheden voor de verkondiging van het evangelie. Maar Paulus maakte er geen gebruik van omdat hij niet goed in zijn vel zat. Hij maakte zich te bezorgd om zijn broeder Titus. Dus besloot hij om naar Macedonië te gaan, waar hij Titus aantrof.
Als ik me weer eens veel teveel loop druk te maken; als ik door mijn zaligmakerscomplex meen nog even dit-of-dat te moeten doen terwijl de computer al lang uit had gemoeten; als ik vind dat ik nog even broeder zus-of-zo moet bellen, moet ik me ons grote voorbeeld Paulus maar weer voor de geest halen. Hij werkte zich een slag in de rondte – maar wist op de juiste momenten ook tijd aan zichzelf te geven en zelfs de open deuren die de Heer zelf gaf (!) te negeren.
1 opmerking:
Het gevoel van verantwoordelijkheid drijft velen voort, vooral, denk ik, omdat om verantwoordelijkheid voor de gemeenschap gaat.
Een reactie posten