Ineens is het niet saai meer op mijn hotelkamer in Malta

Mijn goede broer Alex heeft zijn webcam voor zijn TV gezet in Soest, en ik kan via skype naar Feyenoord-Ajax kijken. Ineens niet meer zo saai hier! Hier een paar plaatjes die ik van mijn scherm maakte. Goed te volgen via Skype, zoals je ziet!

Wat een saai leven... een week alleen in een hotelkamer...

Hotelkamers zijn zo saai. Ongeveer allemaal hetzelfde. Uit verveling ga ik mezelf maar op de foto zetten. Beetje narcistisch wel he? Als je alleen op een kamer zit gaan zelfs het merk van je tandpasta, je deodorant en je after shave van belang worden...

J.L. Heldring: handel alsof je in erfzonde gelooft

De christelijke leer van de erfzonde is, volgens de oude journalist J.L. Heldring, columnist van NRC Handelsblad, ‘politiek buitengewoon nuttig’. Dat zegt hij in een gesprek met filosoof Ernst van den Hemel, in het Nederlands Dagblad.

Dit is opmerkelijk, omdat Heldring, hoewel van protestantse achtergrond, zichzelf ongelovig noemt. Volgens hem moeten ook niet-christelijke politici het nut van de leer van de erfzonde erkennen.

De leer van de erfzonde gaat over de aangeboren neiging van mensen om niet het goede te doen. Zelfs als mensen het goede willen doen, komt er toch vaak, ‘van nature’ iets anders uit. Heldring meent dat de gedachte een matigend effect op de politiek heeft. Het christelijk geloof heeft dus grote waarde in de politiek en in het sociale leven, zegt Heldring.

‘Ik zeg dat met enige schroom en schaamte, maar ik erken de functie van de erfzonde als politiek buitengewoon nuttig, hoewel ik niet gelovig ben’', aldus Heldring. ‘Ik meen dat het enige doeltreffende middel waarvan de overheden zich kunnen bedienen om eer te doen aan het geloof, erin bestaat dagelijks te handelen alsof zij er zelf in geloven.'’

Wat een unieke gedachte van Heldring. De gedachte van erfzonde is in zijn optiek een idee dat zichzelf in het dagelijks leven van politiek en maatschappij werkzaam moet tonen, en dus moeten politici ‘net doen’ of ze erin geloven, ook al doen ze dat niet.

Aanleiding voor het interview met Heldring is zijn overtuiging dat partijen op christelijke grondslag stabieler zijn in tijden van maatschappelijke woelingen dan seculiere partijen. ‘Een mogelijk verklaring is dat seculiere partijen worden afgerekend op wat ze hier, op aarde, presteren, terwijl christelijke partijen menen dat het koninkrijk des hemels niet van deze aarde is. In deze gedachte zit een zekere berusting, en geduld. Zij geeft tolerantie ten aanzien van het menselijk falen, ook van anderen.’

Christelijke partijen hebben dus meer oog voor het falen van andere mensen dan seculiere partijen. Volgens Heldring is dat dus een positieve kwestie. Een samenleving heeft een mate van inlevingsvermogen, noem het barmhartigheid, nodig voor mensen die falen.

Heldring kan het niet geloven, maar vindt wel dat het ‘werkt’ en dat alle politici zouden moeten handelen alsof ze er in geloven. Is het dan zo moeilijk om de volgende logische stap te zetten? Zou het niet logischer zijn om te zeggen: omdat de leer van de erfzonde in politiek en samenleving een positieve rol speelt – het ‘blijkt te werken’, is het verstandig om te concluderen dat die leer een mensvisie vertegenwoordigt die ook geloofwaardig is?

J.L. Heldring: politiek en samenleving moeten handelen alsof ze in erfzonde geloven

De christelijke leer van de erfzonde is, volgens de oude journalist J.L. Heldring, columnist van NRC Handelsblad, ‘politiek buitengewoon nuttig’. Dat zegt hij in een gesprek met filosoof Ernst van den Hemel, in het Nederlands Dagblad. Op mijn blog Redelijk Christelijk hierop een kort commentaar.

Schipbreuk op Malta - en stevige storm en regen

Ik sta recht voor de baai waar Paulus en zijn metgezellen schipbreuk leden, op een schip dat hem naar Rome moest brengen (Han 27:39-28:10). Het regent en waait enorm vandaag, maar ik wilde toch even kijken naar de plaats die Lukas beschrijft. In een zware storm kwam het schip met Paulus daarop in de baai van Malta terecht. Daar werden de ankers gekapt en het roer werd losgemaakt, zodat de wind het schip naar het strand kon stuwen. Maar ze liepen op een rif, waardoor het schip brak. Paulus en de andere lui op het schip sprongen overboord en kwamen hier op het strand terecht.

Even tripje naar Malta - klanten spreken

Zo, aangekomen in Malta. Vanmorgen kwam Fahmi, onze vaste taxichauffeur, me ophalen om 8 uur. Op het ‘nieuwste’ vliegveld van Cairo gaf ik mezelf een ontbijt, waarna we met best een klein vliegtuig drie uur de lucht in gingen. Geen TV, en ik had ook geen boek bij me. Ja lekker slim...

Op het ‘internationale vliegveld’ van Malta was het erg rustig. Daarna met een busje van mijn hotel naar St Paul’s Bay, waar ik in een leuk hotel huis. Mooi kustlijn heeft dit land. Een prachtdag met een temperatuur van 16 graden. Het koste me veel moeite hier een internetverbinding te krijgen. Dat dit nog bestaat in keurige hotels. Ik betaal 2,50 Euro per uur. Dus moet oppassen. Tot een volgende keer!

Hoofdbewoner huize Strengholt rust uit op olifant

Ons huis heeft altijd wel een voorraad beesten. Dit is onze enorm dikke kat - een beest niet om aan te zien. Het intellectueel gehalte van het dier laat zich kennen uit de positie die het kiest om bij te komen van een lange dag niksdoen. Niet in een lekker warm hoekje op bed, neen. Op onze houten olifant.

De paus wordt bewust verkeerd geciteerd, aldus Bernard Henry Lévy

Veel media verspreiden desinformatie over de paus, en daar moet een einde aan komen. Dit stelt de bekende Franse filosoof-journalist van Joodse afkomst, Bernard Henry Lévy. Het Katholiek Nieuwsblad bewerkte dienst artikel dat verscheen in The Huffington Post.

Mij is ook opgevallen hoe vaak citaten echt onjuist zijn, en meestal in het nadeel van de paus. Je hoeft geen Rooms Katholiek te zijn om dit ergerlijk te vinden; volgens mij moeten protestanten het echt opnemen voor de paus in dit soort gevallen. Het gaat m.i. om een bewuste poging van velen om het christelijk geloof in het algemeen in discrediet te brengen.

“Het is tijd een einde te maken aan de onoprechtheid – het vooroordeel, in een woord – en de desinformatie met betrekking tot Benedictus XVI”, schrijft Lévy in zijn afgelopen zondag gepubliceerde artikel. Dat verscheen precies een week na het bezoek van de paus aan de grote synagoge van Rome. De auteur, van joodse afkomst, stelt dat “teksten simpelweg zijn verdraaid. Bijvoorbeeld over de reis van de paus naar Auschwitz in 2006, waar werd beweerd (…) dat hij eer zou hebben bewezen aan de zes miljoen Poolse doden, slachtoffers van louter een ‘bende criminelen', zonder te vermelden dat de helft van hen joden waren”.

“De valsheid doet je ronduit versteld staan”, schrijft Lévy, “als je er rekening mee houdt dat op die dag de paus duidelijk sprak over de poging van ‘de machtigen in het Derde Rijk' om ‘het joodse volk te elimineren uit de rijen van de naties van de aarde'”.

De schrijver ging in op het recente bezoek van de paus aan de grote synagoge van Rome, en het “koor van desinformeerders” dat negatief over deze gebeurtenis berichtte. Lévy erkende de woorden en het gebaar van de paus toen deze eer bracht aan de slachtoffers van de Holocaust. Ook onderstreepte de filosoof de wil van de Kerk banden met de joden op te bouwen.

Ook verdedigde de Fransman de rol van Pius XII bij het opkomen voor de joden tegen de nazi's. “Wij zijn het aan de historische accuraatheid verschuldigd er op te wijzen dat, voordat hij zich bezighield met clandestiene acties als het – zonder het te zeggen – openen van zijn kloosters voor Romeinse joden (…), de ‘stille' Pius XII een aantal radiotoespraken hield.”

“Het is vooral verrassend dat wij de hele, of bijna de hele verantwoordelijkheid voor de oorverdovende stilte over de Shoah die er in de wereld heerste, op de schouders leggen van een soeverein uit die tijd die kanonnen noch vliegtuigen tot zijn beschikking had”, die “veel moeite deed, zo vertellen de meeste historici ons, om met anderen die geïnformeerd waren de informatie die hij had te delen” en die “in feite een groot aantal van hen voor wie hij moreel verantwoordelijk was, redde, in Rome, maar ook elders”.

Lévy sluit af met de opmerking dat “men zowel paus als zondebok kan zijn”.

Bernard-Henry Lévy staat bekend als een van de leidende ‘Nieuwe Filosofen', Franse denkers die zowel het marxisme als de filosofieën van Sartre, Nietzsche en Heidegger bekritiseren.

Fotoverslag van de wandeling naar mijn werk in Cairo

Vanmorgen wandelde ik naar mijn werk, een marginale afstand van 1,5 kilometer. Maar zo in de morgen, als het land zich klaarmaakt voor een nieuwe dag, zie je zoveel interessante dingen! Laat ik u deelachtig maken van mijn morgenvreugde. Mijn kantoor is trouwens bij dat bovenste balkon, op de laatste foto. Daar zit ik dit nu te schrijven, om 11.15 uur in de morgen.

Wat je allemaal tegenkomt bij zo'n vroege wandeling... Bedelaars zitten klaar op de stoeprand, krantenverkopers doen hun business, een paar jongens werken aan hun brommers waarmee ze door de dag eten gaan rondbrengen in de wijk, restaurant Gad opent de deuren, het postkantoortje is open, de eerste klanten drinken koffie bij Cilantro, de autos van de rijinstructeurs staan te wachten op klanten, mannen werken aan het riool omdat er lekkages zijn. Het metrokantoor is al uren open en heeft al duizenden reizigers doorgelaten. Taxi's wachten op klanten. Stoepjes worden geveegd. De moskee is al open - heeft om 5 uur de eerste bidders al toegelaten. En dat allemaal voor 9 uur in de morgen.

Herschikking van mijn bureau -II Korinthiers de boventoon

Ik heb net mijn bureau maar eens even wat herschikt. De boeken die ik het komende jaar vooral wil gebruiken heb ik uit andere kasten verzameld - allemaal commentaren op II Korinthiers. Ik hoop daar in de komende 18 maanden een boekje over te schrijven en kan dus maar beter zorgen voor wat leesvoer op dat gebied.

Twitteren over de brief van Jakobus de komende weken

De komende weken ga ik de Jacobusbrief doortwitteren. Dagelijks een vers samengevat in 140 tekens. Dat wordt een leuke uitdaging - een nieuwe manier om de bijbel samen te vatten :-)

Wie dat wil volgen, moet me maar gaan volgen op Twitter! Zie www.twitter.com en volg me onder de naam JosStrengholt.

Keltische gebeden voor februari weer online

Het is telkens een hele klus om de vertalingen van Keltische Gebeden klaar te krijgen. De dagelijk wisselende gedeeltes worden door twee vriendelijke dames, Tineke Plooij en Annelies Barth, vertaald. Ik moet die vervolgens in de gehele teksten van die gebeden integreren en tot pdfs maken. Gelukkig heb ik een vriendelijke Egyptische medewerkster hier in Cairo, luisterend naar de naam Sarah, die de zaak vervolgens op internet zet, en die zorgt dat de techniek (doorgaans) vlekkeloos verloopt. Hier een foto van de jongedame die, toen ze de camera zag, wat nerveus werd.

Overigens, op de website Keltische Gebeden kan je je abonneren op de maandelijkse digitale introductie van de gebeden voor de maand daarop.

Eindelijk onze auto laten repareren

Al twee maanden konden we de achterklep van de auto niet open krijgen. We hadden dat !@#$ slot al eens laten repareren, maar niet erg succesvol. En ik de reparatie maar uitstellen. Dus nu maar eens aan de slag. Een 'mannetje' bij een garage (gat in de muur) bij ons om de hoek wist wel iemand die het kon doen. Via achterweggetjes en sluiproutes door de donkere krochten van de wijk kwamen we bij een ander gat in de muur. De vent daar was gespecialiseerd in sloten. Hij nam het slot uit de auto, schuurde en vijlde er wat aan, en het ding werkt weer prima. (Voor het moment... ik heb er een hard hoofd in). In zijn gat in de muur had deze meneer wel een TV - om voetbal te kunnen kijken. Egypte doet mee aan het Afrikaans kampioenschap.

10 stellingen van Strengholt

Ja! daar zat de wereld op te wachten! Tien stellingen van Strengholt over Rome en Reformatie. Haast je naar mijn blog Redelijk Christelijk. Daar tref je de laatste van vier korte postings over Rome en Reformatie in de ogen van R.C. Sproul, en mijn eigen zeer bescheiden en zeer korte evaluatie. In het kader van 'al pratend vorm ik mijn gedachten...'

Rome en Reformatie: 10 stellingen van Strengholt

In zijn boek By Faith Alone (London, 1996) argumenteert R.C. Sproul tegen de Rooms Katholieke Kerk; dat is volgens hem geen ware kerk omdat Rome niet de reformatorische visie op verlossing door geloof alleen aanhangt. Sproul wijst op de verschillen in de verlossingsleer in de eerste 8 hoofdstukken van zijn boek. In zijn laatste hoofdstuk, getiteld No Other Gospel, noemt hij de theologie van Rome ‘ketterij’ en ‘afval van het (ware) geloof’. (p. 145-6)

Sproul brengt de kwestie terug tot de volgende argumentatie:

1. Is rechtvaardiging door het geloof alleen essentieel voor het evangelie?
2. Is het evangelie essentieel voor het christendom en voor verlossing?
3. Is de ontkenning van het evangelie een kwestie van afvallen van het geloof?

In de 16de eeuw waren Rome en de Reformatie het over de laatste twee zaken eens. Vanwege hun verschil van mening over de eerste zaak (geloof alleen), waren ze het er ook over eens dat de ander afvallig was. Dus werden stevige anathema’s over elkaar uitgesproken. (p. 147)

Sproul citeert de Anglikaans-gereformeerde theoloog J.I. Packer vrij uitgebreid. Packer benadrukt dat eenheid met Rome op christelijk en kerkelijk niveau kan worden beleefd, omdat niet onze theologie over rechtvaardigmaking, maar geloof in Christus zelf zalig maakt. (p. 154)

Sproul vindt dit een slecht argument van Packer. ‘De kwestie is niet, is het Christus die verlost of is het de leerstelling die verlost. De kwestie is, Wat is het evangelie dat de basis moet zijn voor elk gezamenlijk optrekken in geloof?’ (p. 154)

Natuurlijk vraagt de lieve lezer zich nu af: Okee, dat zijn Packer en Sproul, maar wat denkt Strengholt... ☺

Ik geef mijn gedachten voor wat ze waard zijn. En ik verander nogal eens van gedachten, zeg ik er meteen maar bij.

STRENGHOLTS 10 STELLINGEN

1 Ik geloof van harte in de reformatorische rechtvaardigingsleer. Voor de kenners, ik heb tot nu toe geen betere theologie ontdekt dat wat we als TULIP omschrijven.
2 Ons theologiseren en ons geloven zijn onvolmaakt; ons past bescheidenheid waar het gaat om onze theologische bouwwerken, en waar het gaat om geloven.
3 Theologie is van groot belang, want geloven gaat, zoals Sproul terecht zegt, ook om geloofsinhoud.
4 Ik denk de forensische benadering waar is, maar het is niet de enige manier waarop de bijbel over onze verlossing spreekt. Dus moeten we oppassen dat we onze visie op deze theologie niet tot het shibboleth maken dat onze relaties met andere christenen beheerst.
5 Verlossing is niet door geloven in een theologie, maar door geloven in Christus. Packer’s opmerking is volgens mij dan ook waardevoller dan Sproul inziet, zeg ik bescheiden.
6 Rome pleit ontegenzeglijk voor echt geloof in de echte Christus, en wie dus in die kerk gelooft in Christus, hoe onvolmaakt dat geloof ook is, is daarmee aan Christus verbonden.
7 Calvijn’s opmerking dat wie door geloof aan Christus verbonden is, daarmee de rechtvaardigheid en de heiligheid van Christus deelachtig is, geldt ook voor mensen die geen correcte theologie hebben maar wie wel van harte in Christus geloven.
8 Dat Rome zijn anathema’s tegen de theologie van rechtvaardiging door geloof alleen niet heeft ingetrokken, is treurig. Het is te hopen dat Rome hierop terugkomt.
9 Dat Rome de protestantse kerken niet volop als kerk wil zien, moet ons echter niet weerhouden van het erkennen dat de Roomse kerk, die zich naar Christus noemt en die hem wil geloven en navolgen, ‘Lichaam van Christus’ is.
10 De theologische discussies tussen Rome en de Reformatie moeten we dus als ‘binnenkerkelijke’ debatten voeren, als broeders en zusters onderling.

Dries Pols (Amersfoort) logeert drie maanden bij ons

Dries Pols, een bekende Amersfoorter, logeert een paar maanden bij ons. Hij werkt in onze studio - geluidsman, of manus van alles? De goede jongeman smakt niet bij eten, praat niet met volle mond, en heeft verder nog veel andere goede gewoonten. Hij ging met ons mee uit eten - en kijk eens aan, ook mijn eigen moedertje was erbij. Wat een vreugde voor onze jonge vrind dat Egypte ook Heinekenbier heeft. Zou hij daar die rode oogjes van hebben?

RC Sproul over Rome en Reformatie

Op mijn blog Redelijk Christelijk heb ik een boekje van RC Sproul samengevat. Zijn stelling is dat kerken van de Reformatie geen christelijke samenwerking met de Roomse Katholieke kerk kunnen hebben omdat Rome een vals evangelie preekt. De samenvatting kan je (in drie delen) lezen op Redelijk Christelijk. Mijn beoordeling volgt later deze week.

Geloof, verdiensten, en werken [Sproul III]

De Rooms Katholieke Kerk twijfelt niet aan de noodzaak van genade voor het behoud van mensen. Rome en de Reformatie hebben wel verschil van mening over de invloed en reikwijdte van genade. In zijn boekje By Faith Alone (1996) bespreekt R.C. Sproul dat ‘een cruciaal punt’ van discussie tussen Rome en de Reformatie te maken heeft met de vraag: ‘Is genade onwederstandelijk en effectief op zichzelf, of is het te weerstaan en afhankelijk van menselijke samenwerking?’ [p. 111]

Thomas van Aquino zegt dat God de menselijk wil, die voorheen kwaad wilde, beweegt om goed te willen. ‘Hij werkt om ons te doen willen, en als we eenmaal willen, werkt hij met ons samen opdat we volmaakt worden.’ [p. 112]

Zowel Rome als de Reformatie zijn het er over eens, dat het werk van genade aan rechtvaardiging vooraf gaat. Wedergeboorte is nodig voordat een gevallen mens kan geloven. De genade van wedergeboorte gaat dus vooraf aan geloof. De twist tussen Rome en Reformatie gaat over de effectiviteit van genade. Daarbij lijkt Aquino genade te zien als werkzaam, en niet zozeer als samenwerkend, zegt Sproul. [p. 112]

Trente maakte duidelijk dat een gevallen mens zichzelf niet kan bekeren of zichzelf rechtvaardig maken in Gods ogen. Genade is nodig. Maar die genade is niet effectief . Het kan worden verworpen. De effectiviteit van genade hangt af van de instemming en samenwerking van de zondaar. [p. 113] De nieuwe Catechismus van de RK kerk zegt: ‘Gods vrije initiatief vereist de vrije reactie van de mens.’ [p. 114] Volgens Calvijn is dit ondenkbaar: ‘...de beweging van de heilige Geest is zo effectief dat het altijd geloof wekt’. Daarbij citeert Calvijn Augustinus. [p. 115]

Sproul gaat nu in op Roomse visie op het sacrament van de boete, en op het geloof in verdiensten. Mij gaat het te ver (of ik begrijp er niet genoeg van...) om daar nu op in te gaan. Van belang is wel om vast te stellen dat voor Rome, boetedoening een voorwaarde voor uiteindelijke rechtvaardiging is. Overigens zegt Rome daarvan dat die boete alleen met de genade van God kan worden gedaan. [p. 118]. Sproul wijst erop dat boete doen wel degelijk een aspect is van rechtvaardiging, maar niet als voorwaarde maar als gevolg. [p. 118]

Voor de Reformatie was het spreken over verdiensten ondenkbaar, omdat dit werd gezien als tegenstelling tot genade. Rechtvaardiging is uit genade alleen, zonder dat menselijke verdiensten daar iets aan toedoen. [p. 123]

Voor Rome rust de rechtvaardiging op heiligmaking; voor de reformatie volgt heiligmaking op rechtvaardiging. Calvijn zei hierover: ‘Aangezien de Heer ... ons deze zegeningen niet schenkt zonder zichzelf te geven, geeft hij beide zegeningen tezelfdertijd, en nooit de een zonder de ander. ... we worden niet gerechtvaardigd door werken, maar ook niet zonder werken, aangezien in de deelname aan Christus, door wie wij gerechtvaardigd zijn, heiligmaking niet minder ons deel is dan rechtvaardiging.’ [p. 131]

Sproul gaat in op de schijnbare tegenstelling tussen de Romeinenbrief en de Jakobusbrief, en constateert dat Jacobus vaststelt dat een geloof zonder werken, geen reddend geloof is. [p. 137]
Geloof dat rechtvaardigt is geen geloof zonder werken, maar het zijn niet de werken die rechtvaardigen, maar het geloof als zodanig, aldus Paulus. [p. 138] Ik doe de behandeling van de kwestie door Sproul nu wat tekort, maar ik denk dat voor de meeste lezers deze zaak bekend genoeg is.

‘Toegekende’ gerechtigheid of ‘toegediende’ gerechtigheid? [Sproul II]

In zijn boekje By Faith Alone (1996) bespreekt R.C. Sproul het verschil tussen de Reformatie en Rome wat betreft het thema van de toeeigening van het heil.

Volgens de Reformatie is de rechtvaardiging van zondaars een forensische, dus een juridische, kwestie. Het gaat immers om de status van de zondaar voor het hoogste tribunaal van God. [p. 73]

Sproul noemt teksten uit de bijbel die spreken over het afwassen van zonden, reiniging van zonden, en dergelijke, en plaatst daarbij de kanttekening dat deze ‘figurative’ zijn. Deze ‘beelden’ over God die zonden in de diepten van de zee werpt, ‘beschrijven de verzoening voor de zonde, en goddelijke vergeving, of het wegdoen van onze zonden. Ons strafblad verandert niet, maar wel onze schuld.’ [p. 74]

Zelfs de beste bekeerde zondaar zal voor het gerecht van God moeten erkennen dat hij een track record heeft van zonden. Wie eenmaal een zonde tegen God heeft begaan, is daardoor voor altijd onvolmaakt. [p. 74] Opvallend is dat waar het gaat om het gerecht van God, Sproul niet meldt dat ook dit 'beeldend' taalgebruik is.

Rome heeft moeite met deze forensische benadering van rechtvaardigmaking, vooral omdat het zich tegen de protestantse visie verzet. Rome gelooft evengoed dat een persoon rechtvaardig is, als God die persoon rechtvaardig verklaart. De reden waarom God iemand rechtvaardig verklaart, daar zit het verschil tussen Rome en de Reformatie. [p. 75]

De Reformatie zegt dat de verklaring van rechtvaardigheid door God het gevolg is van de toekenning van de rechtvaardigheid van Christus aan de zondaar. Rome zegt dat God iemand rechtvaardig verklaart, nadat de zondaar inwendig rechtvaardig is gemaakt. [p. 75] De echte kwestie is dus, wat de grond voor de rechtvaardigverklaring door God is. [p. 76]

De Reformatie zegt: God kan iemand alleen rechtvaardig verklaren, als hij die persoon als rechtvaardige beschouwt. Wie beschouwt hij als rechtvaardig? Die mensen die door hun geloof met Christus zijn verbonden en die daardoor ‘in Christus’ zijn. Deze mensen zijn rechtvaardig omdat hun zonden zijn vergeven en omdat de rechtvaardigheid van Christus hun is toegekend. [p. 79]

Niet alleen de kruisdood van Christus maar ook zijn volmaakte leven zijn nodig voor onze rechtvaardiging. Onze zonden zijn vergeven door zijn dood, en zijn volmaakte leven wordt aan de gelovigen ‘toegerekend’. [p. 82]

Rome verwerpt deze benadering als ‘juridische fictie’ en meent dat deze benadering aan de integriteit van God tekort doet. [p. 83] Volgens Sproul staat of valt hiermee het evangelie. ‘Christenen die de genade van wedergeboorte ontvangen en de inwonende aanwezigheid en kracht van de Heilige Geest, zondigen nog steeds en derven de heerlijkheid van God.’ [p. 84]

Rome gelooft dat de rechtvaardigheid van Christus niet wordt toegekend aan de gelovigen, maar dat het wordt ‘ingegoten’, of ‘toegediend’. Als de gelovige meewerkt met deze toegediende, 'ingegoten' rechtvaardigheid, bezit hij een inherente rechtvaardigheid, die de grond wordt voor diens rechtvaardiging. [p. 85] God rechtvaardigt dus wie rechtvaardig is. [p. 86]

Op het Concilie van Trente onderstreepte Rome dat rechtvaardiging door geloof en uit genade is. Toch leert Rome iets anders dan de Reformatie.

De doop is, voor Rome, de instrumentele oorzaak van rechtvaardiging. Omdat de door de doop ontvangen genade verloren kan gaan, door ongeloof of door ernstige zonden, is de secundaire oorzaak van rechtvaardiging het sacrament van de boete. ‘Wie door zonde de ontvangen genade van rechtvaardiging is kwijtgeraakt, kan opnieuw worden gerechtvaardigd als hij, door God bewogen, zijn best doet om door het sacrament van de boete herstel te vinden, door de verdiensten van Christus, van de verloren genade’, zei Trente. (zesde sessie, hoofdstuk 14). [p. 96-97]

De nieuwe Catechismus van de Katholieke Kerk zegt: ‘Rechtvaardiging wordt ons geschonken in de doop, het sacrament van geloof. Dat conformeert ons aan de rechtvaardigheid van God, die ons inwendig rechtvaardig maakt door de kracht van zijn genade.’ [p. 97]

Aangezien Rome leert dat rechtvaardiging verloren kan gaan als iemand een doodszonde begaat, terwijl hij tegelijk wel het ware geloof bezit, is daaruit duidelijk dat Rome leert dat naast het ware geloof, meer nodig is voor rechtvaardiging. [p. 98]

Maar duidelijk is ook dat Rome leert, dat rechtvaardiging nooit zonder geloof is. Geloof is de noodzakelijke, fundamentele basis van rechtvaardiging, erkent Sproul. [p. 98] Maar: ‘Voor Rome, is geloof het begin van rechtvaardiging, maar dat begin levert geen permanente rechtvaardiging op’. [p. 99] Voor de Reformatie is geloof zowel het begin, maar ook de voltooiing van de rechtvaardiging. [p. 99]

Voor Rome is de ‘ingieting’ van de gerechtigheid van Christus de basis van rechtvaardiging, als tenminste de gelovige daarmee instemt en ermee samenwerkt. [p. 100] Rome verwerpt elke gedachte dat de mens zichzelf kan rechtvaardigen. Trente zegt dat zonder de ‘ingieting’ van genade, de goede werken van de gelovige ‘op geen enkele manier God kunnen behagen of waarde voor hem hebben’. [p. 100]

Voor Rome is het aanvaarden van de Roomse leer over de rechtvaardiging een voorwaarde om gerechtvaardigd te worden. De Reformatie heeft een soortgelijke visie op het belang van zijn eigen rechtvaardigingsleer. [p. 102]

Volgens Sproul is het sola fide van de Reformatie niet het sola fide zoals de Roomse kerk begreep. Rome meent dat sola fide gaat over een geloof los van goede werken; maar ‘reddend geloof staat niet los van de menselijke wil of van goede werken’, aldus Sproul. ‘Maar de menselijke wil noch zijn beoefening van goede werken is de “oorzaak” van zijn rechtvaardiging.’ [p. 104]

Discriminatie op het voetbalveld

OP mijn blog Over de Islam heb ik een bijdrage over de redenen waarom ik zooo graag zie dat het egyptische voetbalteam verliest... elke keer weer. Misschien heb ik een zieke geest, maar ik vind voetbal in Egypte ook ernstig ziek.

Waarom ik het Egyptische voetbalteam zo graag zie verliezen

Het moet me gewoon even van het hart. Ik word doorziek van dat Egyptische voetbalteam. Of misschien nog wel meer van de fans en vooral, van coach Hassan Shehata. En van de verslaggevers op televisie hier in Egypte. Ik ben misselijk van het racisme en de religieuze discriminatie die tot de nestgeur van dat voetbalteam lijkt te behoren. Alles ruikt ernaar.

In de kranten hier in Cairo zei coach Shehata (foto) gisteren, dat in zijn team geen plaats is voor spelers die niet de Islam aanhangen op een vrome manier. ‘Vroom gedrag is de voorwaarde voor selectie’, zei Shehata. Spelers met potentieel die geen vrome moslims zijn, maken bij hem geen kans om geselecteerd te worden. ‘Ik zorg er altijd voor dat allen die het Egyptische shirt dragen, een goede relatie met Allah hebben’, aldus Shehata. Wat een schandalige opmerking in een land waar 10% van de bevolking Christen is. Het is dus eenvoudig: als je als Christen topvoetballer bent, kom je nooit in je nationale team. En als je de Islam niet praktiseert ook niet dus.

Egypte speelt momenteel in de Afrika Cup in Angola. De nationale eer en de eer van Allah staan op het spel. Het is niet duidelijk hoe die twee van elkaar te onderscheiden zijn. Vooral als tegen ‘zwarte’ (dus vooral christelijke) teams wordt gespeeld zijn de verslagen op televisie interessant. Deze week speelde Egypte tegen Nigeria, en won met 3-1. Als wordt gescoord, of als Egypte het in het algemeen goed doet, schromen de verslaggevers niet om kreten als ‘Allahoe Akbar’ (Allah is groot) te schreeuwen. Dat is de islamitische oorlogskreet, die soldaten sinds de tijd van hun profeet Mohammed roepen als ze de christelijke vijanden te lijf gaan. Heeft men hier dan helemaal geen schaamte rond het voetbal?

De spelers van het Egyptische team vallen na een overwinning biddend neer op het veld. Dat gebeurt ook bij veel andere sporten in Egypte. Ik weet wel, ‘onze’ jongens en meisjes in Nederland willen ook wel eens een kruisje slaan, maar dat is hun eigen keus. Ze doen maar. En als ze dat niet doen, dan mogen ze dacht ik nog steeds meespelen… In Egypte wordt van het team collectief vroom gedrag verwacht. Ook van de fans trouwens, die worden regelmatig opgeroepen om tot Allah te bidden voor de overwinning.

Dus beschouwt men hier in Egypte voetbal als oorlog, heilige oorlog. De overwinningen moeten tot stand komen door gebed, en winnen betekent weer een bewijs van de waarheid van de islamitische religie en van de vroomheid van de spelers en het volk. Ik zal er niet voor bidden, maar ik hoop dat Egypte verliest, verliest, verliest. Al is het alleen omwille van de christelijke minderheid die, zoals op zoveel terreinen in Egypte, ook op het sportveld wordt geminacht en gediscrimineerd.

Egyptische kipjes op kantoor - heerlijk!

Hier in Egypte is het heel gebruikelijk om op het werk te eten... bij veel bedrijven heeft men gezamenlijk 'ontbijt' rond elf uur. Wij zijn nu aan het kipjes eten. Heerlijk! Ik zit achter mijn bureau met zo'n platgeslagen gegrilde kip, zodat ik min of meer kan doorwerken (ware het niet dat ik hier een beetje zit te bloggen). Zie de treurige foto vam de kip voor mijn computer... Mijn personeel neemt ongegeneerd de tijd voor het naar binnen werken van het pluimvee. Ze zijn gezellig in de keuken bezig - ik zal daar even een foto van maken. Ik moet eens kijken hoe dit in de urenverantwoording terecht komt.

Hoe een klein woordje scheiding brengt

Op mijn blog Redelijk Christelijk ben ik begonnen met een korte serie blogs naar aanleiding van een boekje van RC Sproul over de rechtvaardiging door geloof alleen. De man maakt zich enorm sappel om dat laatste woord, alleen. Hij is van mening dat de Rooms Katholieke kerk geen echte kerk van Christus is, omdat de RK kerk dat woordje alleen weglaat.

Rechtvaardiging door geloof alleen - en de breuk in de kerk [Sproul I]

In de komende drie bijdragen wil ik een klein boekje van R.C. Sproul [R.C. Sproul, By Faith Alone; the doctrine that divides (London: Hodder and Stoughton, 1996)] over de reformatorische visie op rechtvaardigmaking bespreken. Sproul is vooral bezorgd dat protestanten hun reformatorische overtuiging van rechtvaardiging door geloof alleen loslaten. Na mijn bespreking van de inhoud van dit boekje, zal ik ook wat mijmeren over het belang van de zaak en over de relatie met de kerk van Rome.

De these van Sproul, die overeenkomt met de opvattingen van de hervormers Luther en Calvijn, is:

1. Rechtvaardiging door geloof is essentieel voor het evangelie
2. Het evangelie is essentieel voor het christendom en voor verlossing
3. Het evangelie is essentieel voor het waarachtig kerk-zijn van de kerk
4. Rechtvaardiging door geloof alleen verwerpen is het evangelie verwerpen en doet de kerk vallen. [p. 3]

De RK kerk heeft altijd verkondigd dat rechtvaardiging door genade is. Rome heeft ook altijd onderstreept dat geloof een noodzakelijke voorwaarde voor rechtvaardiging is. Wat ze wel altijd ontkende, was dat geloof en genade voldoende voor rechtvaardiging is. [p. 17-18]

Helder is dat Sproul dus niet gelooft dat een kerk een ware kerk is, als het rechtvaardiging door geloof alleen verwerpt. [p. 14] ‘Een “evangelie” dat in haar essentie tekort schiet is niet het ware evangelie en moet met kracht worden verworpen.’ [p. 27]

Wij ontkennen dat [de RK kerk] in haar huidige belijdenis, een aanvaardbare christelijke gemeenschap is’, aldus Sproul. [p. 28] Zijn advies is duidelijk: ‘Ik ben overtuigd dat elke christen die tot een gemeenschap [communion] behoort die een essentiële waarheid van het christendom verwerpt, de plicht heeft om die gemeenschap [communion] te verlaten en de gemeenschap [fellowship] te verbreken.[p. 28]

Sproul vat de kwestie zo samen: ‘Het conflict over rechtvaardiging komt hierop aan: is de grond van onze rechtvaardiging de rechtvaardigheid van Christus die ons wordt toegerekend, of de rechtvaardigheid van Christus die in ons werkzaam is? [p. 53]

Volgens Rome zijn er twee instrumentele oorzaken van onze rechtvaardiging: de eerste is het sacrament van de doop, en de tweede is het sacrament van de boetedoening. Rome kan daarom spreken over rechtvaardiging door de sacramenten. Door en middels de sacramenten wordt de rechtvaardiging ontvangen. Ze zijn het middel waardoor rechtvaardigende genade wordt ontvangen. [p. 54]

De reformatie leerde dat de instrumentele oorzaak van rechtvaardiging niet de sacramenten zijn, maar geloof. Geloof is het middel waardoor we met Christus verbonden worden en de genade van rechtvaardiging ontvangen. [p. 55]

Tijdens de reformatie ontstond een drievoudige definitie van waarachtig geloof; het gaat om notitia, assensus, en fiducia. Die kunnen worden vertaald als kennis, intellectuele instemming, en een hartsvertrouwen. Sproul gaat hier uitgebreid op in, en concludeert dat waarachtig geloof dat tot rechtvaardiging leidt, elk van deze elementen behelst. [p. 67] Reddend geloof is dus niet een leeg of formeel; ‘het is een levende reactie op Jezus Christus en betrekt zowel het denken als de ziel op een energieke manier’, aldus Sproul. [p. 70]

wordt vervolgd

Even aan de koffie voor de werkdag begint

Om mijn auto bij mijn werk te kunnen parkeren moet ik een beetje op tijd arriveren. Het is hier zo vergeven van auto's in deze stad Cairo...
Gelukkig zit er net onder mijn kantoor een koffieshop - Cilantro. (Ja, voor koffie dus...) Even naar adem happen voor de vergaderingen van vandaag beginnen. Lekker buiten op het terras aan Road 9. Ik kan hier bovendien de wifi van mijn kantoor opvangen - dus vrienden en familie, een groet van het terras :-)