Waarom ik het Egyptische voetbalteam zo graag zie verliezen

Het moet me gewoon even van het hart. Ik word doorziek van dat Egyptische voetbalteam. Of misschien nog wel meer van de fans en vooral, van coach Hassan Shehata. En van de verslaggevers op televisie hier in Egypte. Ik ben misselijk van het racisme en de religieuze discriminatie die tot de nestgeur van dat voetbalteam lijkt te behoren. Alles ruikt ernaar.

In de kranten hier in Cairo zei coach Shehata (foto) gisteren, dat in zijn team geen plaats is voor spelers die niet de Islam aanhangen op een vrome manier. ‘Vroom gedrag is de voorwaarde voor selectie’, zei Shehata. Spelers met potentieel die geen vrome moslims zijn, maken bij hem geen kans om geselecteerd te worden. ‘Ik zorg er altijd voor dat allen die het Egyptische shirt dragen, een goede relatie met Allah hebben’, aldus Shehata. Wat een schandalige opmerking in een land waar 10% van de bevolking Christen is. Het is dus eenvoudig: als je als Christen topvoetballer bent, kom je nooit in je nationale team. En als je de Islam niet praktiseert ook niet dus.

Egypte speelt momenteel in de Afrika Cup in Angola. De nationale eer en de eer van Allah staan op het spel. Het is niet duidelijk hoe die twee van elkaar te onderscheiden zijn. Vooral als tegen ‘zwarte’ (dus vooral christelijke) teams wordt gespeeld zijn de verslagen op televisie interessant. Deze week speelde Egypte tegen Nigeria, en won met 3-1. Als wordt gescoord, of als Egypte het in het algemeen goed doet, schromen de verslaggevers niet om kreten als ‘Allahoe Akbar’ (Allah is groot) te schreeuwen. Dat is de islamitische oorlogskreet, die soldaten sinds de tijd van hun profeet Mohammed roepen als ze de christelijke vijanden te lijf gaan. Heeft men hier dan helemaal geen schaamte rond het voetbal?

De spelers van het Egyptische team vallen na een overwinning biddend neer op het veld. Dat gebeurt ook bij veel andere sporten in Egypte. Ik weet wel, ‘onze’ jongens en meisjes in Nederland willen ook wel eens een kruisje slaan, maar dat is hun eigen keus. Ze doen maar. En als ze dat niet doen, dan mogen ze dacht ik nog steeds meespelen… In Egypte wordt van het team collectief vroom gedrag verwacht. Ook van de fans trouwens, die worden regelmatig opgeroepen om tot Allah te bidden voor de overwinning.

Dus beschouwt men hier in Egypte voetbal als oorlog, heilige oorlog. De overwinningen moeten tot stand komen door gebed, en winnen betekent weer een bewijs van de waarheid van de islamitische religie en van de vroomheid van de spelers en het volk. Ik zal er niet voor bidden, maar ik hoop dat Egypte verliest, verliest, verliest. Al is het alleen omwille van de christelijke minderheid die, zoals op zoveel terreinen in Egypte, ook op het sportveld wordt geminacht en gediscrimineerd.