Kerken die niet feesten hebben het niet begrepen

Ik had deze week het genoegen dat ik naar de preek van mijn Egyptische collega Rev Adel Shokralla kon luisteren in plaats van zelf te hoeven preken.  Hij wees ons erop dat het christelijk geloof een geloof is van feesten.  Kerken in Egypte kennen dat niet erg, want temidden van alle pressie en problemen van Islam en armoede hebben we hier nogal de neiging tot somberheid.

Maar je hoeft alleen maar naar de religie van Israel te kijken en je ziet - daar draaide het om feesten. Het kerkelijk jaar van Israel ging van feest tot feest. En dat waren geen bescheiden feestjes.  Het dagelijks leven lag stil, er werd gegeten en gedronken, soms wel een week.

Het Nieuwe Verbond is een beter verbond dan het Oude.  Dus hoe zou er minder gefeest kunnen worden door de kerk! Het idee dat we als christenen met een tragische blik door het leven gaan staat haaks op de wat de bijbel ons laat zien.  

Kerst herinnert ons eraan dat God mens werd.  Hij doorbrak de grens tussen hemel en aarde.  Christelijk, religieus en vroom wil niet zeggen: los van de aarde.  Het christelijk geloof maakt hemel en aarde niet los van elkaar.  Feesten met elkaar als gemeenschap is wat God graag ziet.    

De eeuwigheid wordt ons in de bijbel voorgesteld als een enorm feestmaal; als God zelf zich het middelpunt maakt van een eeuwig feest, dan moeten we ons vooral vandaag de dag niet laten weerhouden van feesten.  Het eert God als degenen die zich naar Hem noemen alvast in feeststemming zijn.  Zuurpruimerij past daar niet bij!