Gisteravond waren Adrienne en ik bij een feestje in de Kathedraal in Cairo. Aartsbisschop van Canterbury Rowan Williams is in Egypte, en de komende week de 39 primaten van de Anglikaanse kerk. Dus moest er gegeten worden. En fotos gemaakt.

Adrienne kwam daar ook een andere kennis van haar tegen, iemand met wie ze zingt het de Cairo Choral Society. Blijkt die man de Pauselijke Nuntius himself te zijn, Michael Fitzgerald. Binnen de RK kerk is hij DE topman voor relaties met de Islam.

Winter in Chicago

Vanmorgen landde in in Chicago. K heb een auto gehuurd - en een GPS - en ben naar mijn hotel gereden. Wat een rattenhol. Maar de kamer is netjes. Ik moest ook meteen op pad voor een afspraak die ik had. Het is hier verder koud, koud, koud... Kijk zelf.

Abortus in de vroege kerk

De oude kerk was sterk gekant tegen het uitvoeren van abortus provocatus. In het Romeinse Rijk was abortus vrij gewoon, maar de kerk keerde zich er fel tegen. Hier een aantal citaten van vroege kerkvaders.

In de Didache, een kerkelijk document uit 50-150 na Chr., dat in de oudheid veel respect genoot, lezen we:

Moord niet, pleeg geen overspel, pleeg geen pedofilie, […] steel niet, doe niet mee aan magie, praktiseer geen toverij, dood geen foetus door abortus en pleeg geen kindermoord. (Didache, 2.2)

Barnabas schrijft rond 70-130 na Chr. (niet duidelijk wanneer, maar in die periode) in zijn brief :

Dood geen foetus door abortus en dood geen pasgeboren kind. (Barnabas, 19.10)

Rond het jaar 175 na Chr. zei Athenagoras in een verdediging van de kerk, dat Christenen:

...vrouwen moordenaars noemen die medicijnen nemen om een abortus uit te voeren; we zeggen dat ze daarvoor op een dag bij God verantwoording moeten afleggen’. (Athenagoras, Pleidooi voor Christenen, XXXV)

Minucius Felix schreef in diezelfde tijd in zijn boekje Octavius dat hij onder de heidenen zulke gewoontes ziet:

Ik zie mensen onder u die af en toe pasgeboren kinderen aan wilde dieren en vogels voeren, en die ze af en toe doden door ze te kelen of op andere gruwelijke manieren. Sommige vrouwen verwoesten het ongeboren kind in de schoot door medicijnen te nemen, waarmee ze kindermoord plegen voor ze gebaard zijn. Voor ons is het zelfs niet toegestaan om naar een moord te kijken of ervan te horen! (Minucius Felix, Octavius, XXX)

Tertullian (c. 160 - 240) schreef het volgende in zijn Apologia aan Keizer Septimus Severus:

Wij zullen zelfs de foetus in de moederschoot niet doden. […] Een geboorte verhinderen is niks anders dan een snelle manier van moord. Het maakt niet uit of je een leven dat al geboren is wegneemt, of dat je vernietigt wat nog geboren moet worden. (Tertullianus, Apologia 9.6)

In zijn boekje De Anima schrijft Tertullianus:

Het leven begint bij de conceptie omdat we geloven dat de ziel ook bij de conceptie begint. Het leven begint op het moment en op de plaats waar de ziel begint. (Tertullianus, De Anima, 27)

Tertullianus erkende overigens wel ‘de wrede noodzaak’ om soms, als het leven van de moeder in gevaar was, toch een abortus uit te moeten voeren.

Op enkele concilies in de oudheid werd abortus ook expliciet verboden. Op het concilie van Elvira (305 na Chr.) werd bepaald:

Als een catechumeen zwanger raakt van een overspelige, en de dood van haar kind veroorzaakt, kan ze pas aan het eind van haar leven worden gedoopt. (Elvira, canon 68)

En op het Concilie van Ancyra (314 na Chr.) werd dit gezegd:

Vrouwen die zich prostitueren en die hun kind dat op die manier is verwekt doden, of die ze proberen te vernietigen als ze nog in de moederschoot zijn, worden in oude wetten geëxcommuniceerd tot het eind van hun leven. Wij hebben hun straf echter verlicht, en veroordelen ze tot de verschillende maten van boetedoening voor een periode van tien jaar. (Ancyra, canon 21)

Egypte tevreden met Israel's aanval op Gaza

In het Egyptische deel van het grensstadje Rafah ziet het zwart van de uniformen van politie en leger; de stad is bovendien vergeven van medewerkers van de niet-zo-erg-geheime dienst. De enige reden voor die overmacht aan troepen is om te voorkomen dat Egyptenaren hulp bieden aan de Palestijnen in Gaza. Veel Egyptenaren zijn daar ziedend over, en ik kan me die boosheid voorstellen.

Israel bombardeert Gaza op een manier die de grenzen van fatsoen in een oorlog ver te buiten gaat, en staat de burgers van de mini-stadstaat zo groot als Texel, niet toe om te vluchten of om de nodige humanitaire hulp te krijgen. Omdat de grenzen van Gaza potdicht zitten kan de nodige hulp niet worden verleend worden aan een bevolking die volgens alle hulpverleners ter plaatse in een rampzalige situatie verkeerd.

Dat Israel de grens met Gaza dicht houdt voor de invoer van humanitaire goederen is ernstig en ergerlijk, maar hier in Egypte kan men dat begrijpen. Wat men niet begrijpt is waarom Egypte precies hetzelfde doet. Het valt me enorm op dat Egypte de mond vol heeft over een staakt-het-vuren, over de erbarmelijke situatie van de Palestijnen, en over de schande van Israëls aanval, maar intussen doet het regime in dit land niets om de Palestijnen hulp te bieden. Het laat gewonden , zieken, vrouwen en kinderen die nu al weken zonder eten en drinken moeten overleven, aan hun lot over.

Een vriend van me, Philip Rami, is een Christen-Egyptenaar die hulp wil verlenen aan de miserabele Palestijnen in Gaza; hij woonde daar de afgelopen jaren maar studeert nu in Cairo. Getergd is hij: ‘Ik ben dagenlang in Rafah geweest, en kon met veel moeite één auto met medicijnen door de grens krijgen. Het is vreselijk wat daar gebeurt, en onze eigen regering kijkt vergenoegd toe zonder enige hulp te willen bieden.’

De regering van president Hosni Moebarak wil naar de eigen bevolking toe graag een andere indruk geven. De pr-machine draait op volle toeren; de televisie vertoont heldhaftige beelden van Palestijnen, de overheid gebruikt ferme pro-Palestijnse taal, en Gamal Moebarak, zoon van de president en diens gedoodverfde opvolger, was deze week in Rafah om te bewijzen dat de Egyptische overheid zich zeer bekommert om de arme gewonde Palestijnen. Af en toe laat Egypte goedmoedig een handjevol gewonden toe voor behandeling, en dat wordt in de media van de overheid breed uitgemeten.

Maar die pr door het regime hier kan niet verhullen dat Egypte in wezen met de doelen van Israel instemt. Beide landen willen voorkomen dat Hamas-strijders kunnen ontsnappen door lekkages aan de grenzen, en beide landen willen een eind zien aan de macht van Hamas in Gaza. Het lijkt of ze hopen dat het menselijk leed in Gaza zo zal toenemen dat de bevolking van ellende Hamas aan de kant zet? Je zou bijna denken dat de bevolking van Gaza dus het politieke ‘menselijk schild’ is voor Egypte en Israel.

Dat de Israëlische minister van buitenlandse zaken daags voordat Israel de aanval inzetten in Cairo was, lijkt deze interpretatie van de gebeurtenissen te steunen. Egypte gaf gewoon het groene licht voor de aanval.

Dat in Gaza een ministaatje dreigde te ontstaan waar radicale moslims de macht hebben, was voor Egypte net zo’n irritatie als voor Israel. Misschien voor Egypte nog wel problematischer dan voor Israel. Ik wil de irritatie door de raketaanvallen van Hamas niet miniseren, maar voor Egypte staat veel meer op het spel, namelijk het overleven van de dictatuur van de gerontocraten van de revolutie van 1952. Onder de bevolking van Egypte is de hekel aan het regime enorm.
Die hekel aan het regime wordt sterk gevoed door de armoede van de bevolking, het zakkenvullen van de regering, de brute militaire onderdrukking van serieuze oppositie, en het gebrek aan economische vooruitgang in het algemeen. Dat zijn geen thema’s waar de regering in Egypte veel aan kan of wil doen, dus richt het de pijlen liever op de inspiratie die de radicale islamitische oppositie uit het buitenland krijgt. Hamas is zo’n inspiratiebron, en daarachter ziet Egypte de gevaarlijke hand van Iran.

Egypte en Israel zijn het hierover eens. Iran is de grote boosdoener op de achtergrond. Allebei gebruiken ze dat als afleiding, als smoes, want het echte probleem is niet Iran. Het echte probleem is dat Egypte en Israel allebei politieke problemen hebben die alleen politiek kunnen worden opgelost, maar beide landen zijn daartoe niet bereid omdat de kostprijs te hoog is. Egypte wil niet democratiseren, en Israel wil geen echte vredesbesprekingen met Palestijnen omdat het de Westbank niet wil opgeven. Daardoor heeft het een situatie geschapen waar ongewenste krachten als die van Iran makkelijk vrienden kan maken.

Dus lijkt het erop dat Egypte en Israel een cynische afspraak hebben gemaakt. Egypte werkt mee aan het plan van Israel om Hamas te verpletteren. Het heeft de mond vol over de Arabische broeders helpen en de strijd staken, maar het steekt geen vinger uit om de pijn van Gaza te verlichten. Het enige waar Egypte zich echt om druk maakt is dat de binnenlandse oppositie deze dagen niet teveel munt kan slaan uit de situatie, maar voorlopig gaat dat prima. De gerontocratie van Egypte zit stevig in het zadel en kan altijd weer meer uniformen de straat opsturen om de straten schoon te vegen als demonstaties niet langer tegen Israel gericht zijn, maar tegen de eigen regering.

(c) Jos M. Strengholt
Dit was een opinieartikel in het Nederlands Dagblad, 20 januari 2009

Reis naar de VS - en Stephanie nog even gezien

Onderweg naar de Verenigde Staten heb ik Stephanie nog even op Schiphol ontmoet. O heerlijk mijn fijne dochter even zien! Het arme schaapje moest er wel erg vroeg voor opstaan. Maar t was haar even te zien. Kopje koffie en zo....

Lange reis van Schiphol naar Detroit. Waar ik net de aansluiting naar Chicago miste. Waardoor ik ook niet door kon vliegen naar Charleston - er lag teveel sneeuw. Dus moet mn ticket omgeboekt, via Atlanta naat Charleston. Detroit heeft een apart heel lange wandelpad onder de startbaan door. Met aparte muziek en wisselende kleuren die de wanden sieren.

Charleston is een oude stad aan de oostkust van de VS, in South Carolina. Een prachtstad. Ik logeer bij Britten van stand, met een zeer mooi koloniaal huis. Mijn deugd. Mijn slaapkamer...

Strengholt-voorstel voor vrede in het Midden Oosten

Jawel, roerige tijden in Egypte. Vanmogen weer een demo voor onze deur. De vraag is of ik misschien in actie wil komen met een nieuw vredesplan voor Gaza en Israel.

Aanleiding is dat mijn vrind Hosni Mubarak de Palestijnse president Mahmoud Abbas ontvangt om te praten over het Egyptische voorstel voor een staakt-het-vuren in de Gazastrook. Ook een delegatie van de Palestijnse Hamas-beweging reist af naar Caïro. We treden op als bemiddelaar in het conflict in de Gazastrook, dat zaterdag de vijftiende dag ingaat. De onderhandelingen lijken echter vast te zitten, meldden Europese diplomaten vrijdag. Israël en Egypte zouden het niet eens zijn over de grensbewaking van de Gazastrook. Maar wat weten die diplomaten?

Ik overweeg dus met een eigen voorstel te komen. Ik stel als basis voor een oplossing het volgende voor:

1) iedereen in het Midden Oosten krijgt waar hij of zij recht op heeft
2) we accepteren alleen eerlijke grenzen
3) slechte mensen mogen kiezen: de gevangenis in of in Groenland gaan wonen
4) alleen goede mensen komen in aanmerking om te regeren
5) make love not war

Beide partijen hebben al te kennen gegeven wel te voelen voor deze aanpak. We moeten het alleen nog hebben over wat details; waarop heeft wie recht, wat zijn eerlijke grenzen, wie zijn de slechterikken en wie de goede mensen. We komen er wel uit. Voor 2075. Tegen die tijd is er niemand over om nog oorlog te mee te voeren.

(c) Jos M. Strengholt

Stephanie weer onderweg naar Nederland

We hebben met Stephanie en Jouke-Thiemo reuze gezellige weken gehad in Cairo. JT keerde een paar dagen geleden terug, en Stephanie ging een kwartier geleden de deur uit, naar het vliegveld. Bless You fijne dochter en zie je hopelijk spoedig gezond weer terug! xx

PS en kijk niet zo dom :-)

Fatwa’s over sex met kinderen

In de Islamitische wereld wordt druk gediscussieerd over allerlei religieuze kwesties, want de Islam is een sterk verdeeld huis. In die discussies staan vaak discutabele fatwa’s centraal. Terwijl 50 jaar geleden heel sporadisch fatwa’s werden uitgevaardigd, worden ze tegenwoordig dagelijks verspreid via de moderne media, en in het bijzonder via het internet.

Moslims zijn trots op hun religie die voor alle terreinen van het leven nauwkeurig voorschrijft hoe men zich hoort te gedragen; in werkelijkheid zijn er toch veel aspekten waarover de Koran en de hadith geen uitspraken doen.

Is het geoorloofd een geslachtsverandering te ondergaan? Mag je donaties van pharmaceutische bedrijven aanvaarden? Mogen mannen een paardestaart hebben? Mag je scheiden van een man die onvruchtbaar is? Mag je voor een hotel werken en alcohol aan de gasten schenken? Is masturbatie geoorloofd?

Op gebieden waar onduidelijkheid bestaat over het dagelijks leven van moslims, zijn fatwa’s de oplossing; het zijn bindende uitspraken die worden uitgevaardigd door de een gezaghebbende religieuze persoon, doorgaans de moefti. Traditioneel was alleen hij gerechtigd om fatwa’s uit te vaardigen. De laatste jaren is de situatie in veel islamitische landen radikaal veranderd. Via het internet en rechtstreekse TV–uitzendingen worden bij de vleet fatwa’s gegeven door allerhande heren die zich daartoe bekwaam achten.

Voor de traditionele leiders in de Islam is het aanstootgevend dat hun religie op deze manier wordt aangepast; je zou kunnen spreken van een demokratisering van de Islam. Veel problematischer voor die leiders, is dat veel fatwa’s wel een erg beroerde kijk op de traditionele Islam geven. Een voorbeeld hiervan zijn enkele fatwa’s die de afgelopen maanden zijn uitgesproken over de minimum-leeftijd voor het huwen van meisjes.

Een voorbeeld van zo’n fatwa die breed in de arabische wereld wordt besproken, is die van Ahmad al-Mubi, een Saoedische huwelijksambtenaar. Hij zei in juni op TV dat mannen sex mogen hebben met meisjes van negen, want dat deed de profeet Mohammed ook met zijn vrouw Aisha. Hij trouwde haar formeel al toen ze zes was. Volgens al-Mubi is er niks tegen om juridisch te trouwen met een meisje dat nog een baby is. In de jaren ’80 zei de Iraanse ayatollah Khomeini al, dat sex met kinderen onder de negen jaar geen probleem is, als je ze lichamelijk maar niet beschadigt.

Voor veel moslims zijn dit soort fatwa’s schandalig; ze zien het als pedofilie en schending van de rechten van de meisjes. Bij de wet is dit in bijna geen islamitisch land geoorloofd. Voor de conservatieve leiders van de Islam zijn dit soort fatwa’s zeer ongelukkig; ze kunnen de werkelijkheid van de Islamitische wetten niet ontkennen, maar zwijgen er liever over; dit soort fatwa’s zorgen in de islamitische wereld voor een groeiend verzet tegen de traditionele Islam.

Dit artikel verscheen op 13 december 2008 in het Nederlands Dagblad
(c) Jos M. Strengholt

Charismatische Islam

Wie op vrijdag in Cairo naar een preek in de moskee luistert, hoort daar de meest krasse taal uit de mond van de imam. De stad gonst tijdens het middaggebed van de luidsprekers die verklaren dat alle ongelovigen naar de hel gaan, dat moslims zich aan de wetten van de shari’a moeten houden, en (deze dagen vooral) dat Allah Israel zal treffen met vele plagen. Maar er is een nieuwe generatie geestelijke leiders aan het opstaan in Egypte, die praten over liefde en zaken van het hart. Is de Islam aan het veranderen?

Een van de snel rijzende sterren onder de islamitische geestelijke leiders, is de dertigjarige Moez Massoud. Hij heeft in Egypte en Koeweit Amerikaanse scholen doorlopen. Zijn leven bestond uit feesten tot hij de Islam ontdekte. Massoud is enorm populair onder jonge moslims in de hele Arabische wereld door zijn televisieshow Het Rechte Pad. Als een conferencier legt hij de jeugd uit dat Allah van ze houdt, en dat ze van Hem moeten houden. Tijdens zijn shows heeft hij meestal een zanger die op een moderne manier de Islam bezingt.

Onlangs zei Massoud tijdens een meeting met 1500 jongelui in Alexandrie, dat Allah ze ter verantwoordiging zal roepen op de Dag des Oordeels. ‘Wat zal Allah dan vragen? Heb je je religie wel goed vertegenwoordigd. Als je blij bent dat niet-Moslims worden gedood, dan zit je helemaal fout. Ze zijn onze broeders.’ Dat is een nieuw geluid in de Islam. Is er sprake van een nieuwe lente?

Deze en andere predikers van een moderne Islam hebben niet veel affinitiet met de shari’a, de traditionele Islamitsiche wetgeving, die alle aspecten van het leven zegt te reguleren. Ze staan eerder in de traditie van de mystieke Islam, het soefisme. Daarbij gaat het niet over de regels van de wet, maar over het hart en de liefde van God. Met die boodschap hebben ze een gretig miljoenenpubliek onder de moslims die hongeren naar beter nieuws dan wat ze traditioneel wordt voorgeschoteld.

Orthodoxe imams gruwen, logisch, van deze nieuwe vorm van Islam. Massoud en zijn colleges spreken niet de ‘tale Kanaans’, ze hebben niet de juiste opleiding genoten, en muziek en Islam, dat hoort ook al niet samen; de orthodoxe Islam verbiedt alle muziek. Tijdens samenkomsten van deze nieuwe soort predikers, wordt ook regelmatig samen gezongen. Soms zie je dat bij de vrome jongeren massaal de armen omhoog gaan als Allah wordt toegezongen.

Zijn we in een evangelische samenkomst belandt? Boze tongen beweren dat deze nieuwe generatie leiders de trucs heeft geleerd van de kerken in Egypte. Amr Khaled, links op de foto, is de meest populaire Islamitische jeugdleider. Hij was een accountant maar werd een prediker met shows op satelliettelevisie. Zijn uitstraling heeft iets van een amerikaanse TV-dominee. Een Egyptisch weekblad beweerde niet lang geleden dat Khaled een jaar lang elke week naar de bijeenkomsten in een nogal charismatische megakerk in Cairo is geweest, en dat hij nu een kloon is van dominee Sameh Maurice. Het zou zomaar kunnen.

Vrede in het Midden Oosten?

Op mijn blog www.arabieren.blogspot.com leest u mijn kijk op de situatie in het Midden Oosten - ik heb daar zojuist een artikeltje gezet waarin ik beweer dat de militaire optie die Israel weer heeft gekozen, niet tot vrede zal leiden, maar dat volgens mij de tijd nu wel enorm rijp is voor een serieus vredesinitiatief. Durft Israel dat aan?

Voor vrede in het Midden Oosten is moed nodig

Het militaire ingrijpen van Israel in Gaza is de zoveelste uitzichtloze actie van het Israëlische leger tegen het Palestijns geweld waar Israel regelmatig onder lijdt. Uitzichtloos, want op zijn best zal het op korte termijn een einde maken aan de raketbeschietingen, maar het versterkt tegelijk het milieu van haat en onverdraagzaamheid onder Palestijnen en Israeli’s. Een oplossing van de problemen moet op politiek niveau worden gezocht, niet met het bloedige geweld waar Gaza mee is overstelpt.

Israel weet al sinds 1967, toen de Veiligheidsraad van de Verenigde Naties met Resolutie 242 Israel sommeerde de Bezette Gebieden te verlaten, dat het niet voor altijd in de Gazastrook en de Westbank kan blijven. In een complete terugtrekking van die Bezette Gebieden ligt de echte oplossing. Zolang Israel die gebieden bezet, afgrendelt, en op neerbuigende manier omgaat met de bevolking in gebieden, houdt Israel de haat onder de Palestijnen levend.

Kan Israel vertrouwen dat de Palestijnen zich als deugdzame burgers gaan gedragen als Israel zich terugtrekt uit de Bezette Gebieden? Er is weinig reden om daar optimistisch over te zijn. Maar als Israel hardop verklaart dat het bereid is die gebieden te verlaten, schept het de morele ruimte om zware eisen te stellen. Daarbij zal het de hulp krijgen van de meeste Arabische landen, want die willen niets liever dan een eind aan de troebelen in het Midden Oosten. De Palestijnse zaak is in de meeste Arabische landen een troefkaart van de oppositie geworden, en door vrede in het Midden Oosten slaan de Arabische dictators die troefkaart uit handen van hun binnenlandse vijanden.

De regeringen van Egypte, Jordanië, Libanon en Syrië zullen zonder twijfel bereid zijn mee te werken aan een politieke overeenstemming tussen Israel en de Palestijnen, indien Israel de Bezette Gebieden echt verlaat. Dan moet Israel trouwens ook de Golan aan Syrie teruggeven in ruil voor vrede met dat land. De buurlanden van Israel lijken momenteel bereid alles te doen om te zorgen dat de Palestijnen zelf de nodige voorwaarden scheppen om Israel voldoende vertrouwen te geven dat een terugtrekking uit de gehele Westbank ook echt tot vrede met de Palestijnen zal leiden.

De hele Westbank? Behoudens geringe grenswijzigingen die voor beide partijen nuttig zijn, lijkt het me dat Israel inderdaad de gehele Westbank moet verlaten als het ooit vrede met de Palestijnen wil kunnen sluiten.

Wat is het grote probleem? Oost-Jeruzalem. Dat is onderdeel van de Westbank, en van eminent belang voor de Palestijnen en de Arabieren, vanwege de Islamitische heilige plaatsen. En het is van even groot belang voor Israel. Ondanks dat Israel dat gebied behoort te verlaten volgens Resolutie 242, zal dat niet gebeuren. Mijn inschatting is dat als Israel bereid is een vorm van gezamenlijk toezicht voor Oost-Jeruzalem in te stellen, de Palestijnen bereid zijn genoegen te met minder dan autonomie over dat gebied.

Natuurlijk zeggen de Palestijnen en de Arabische naties zulke dingen niet; de eerste die dat durft, wordt voor verrader uitgemaakt. Bovendien, als je gaat onderhandelen, laat je je niet van tevoren in de kaart kijken. Het is daarbij een heel pijnlijk besluit voor de Palestijnen, om Oost-Jeruzalem van het eisen-lijstje af te voeren. Tot 1967 was het oostelijke deel van Jeruzalem onder Arabisch bestuur, en dat geheel in overeenstemming met internationaal recht. Maar ik denk dat ze, in ruil voor teruggave van de rest van de Westbank, bereid zijn de eis van autonomie over Oost-Jeruzalem in te leveren. Arabische landen als Egypte en Saoedie Arabie zullen aan zo’n overeenkomst meewerken en de Palestijnen enorm onder druk om akkoord te gaan. Die Arabische naties kunnen de Palestijnen ook dwingen om akkoord te gaan met andere voorwaarden die de veiligheid van Israel's grenzen kunnen verzekeren.

De Arabische wereld is het Palestijns probleem zeer moe, en kampt momenteel met een ander, veel groter probleem, De Arabieren maken zich veel meer bezorgd om de groeiende populariteit van Iran bij Arabische oppositiebewegingen zoals Hamas, Hizbollah, en de Moslim Broederschap. Vrede tussen Israel en de Palestijnen neemt de Arabische oppositie en Iran veel wind uit de zeilen.

Het echte probleem is volgens mij dat Israel niet bereid is tegen zijn kolonisten in de nederzettingen op de Westbank te zeggen dat ze hun dorpen moet verlaten omdat ze ten onrechte op Palestijns land wonen. Deze keus zal Israel moeten maken als het vrede wil. Maar voor het moment lijkt Israel veel te bang voor een burgeroorlog in eigen land, want een ontruiming van de Westbank kan daar makkelijk toe leiden.

Maar nu is precies het moment voor moedige stappen van Israel en de Arabieren. Landen als Egypte hebben de afgelopen week laten zien hoe moe ze zijn van Hamas en de extremisten onder de Palestijnen. De Arabische leiders zijn klaar voor een echte vrede en zijn bereid de Palestijnen daartoe te dwingen als Israel op dit moment de juiste opening biedt door een aanbod waar de Arabieren echt wat mee kunnen. Daarin kan de term volledige terugtrekking niet ontbreken.

Dr Jos M. Strengholt
(c) www.arabieren.blogspot.com

Bericht uit Alexandria

Even een nieuwjaarsgroet uit Alexandria, aan de Egyptische noordkust.  Ik heb hier net 12 lui les gegeven over hoe ze persberichten kunnen schrijven voor hun kerk of werk.  Een paar zagen het helemaal zitten, en een paar andere keken wat glazig voor zich uit...

Ik gaf de studenten ook een werkstuk terug dat ze eerder hebben gemaakt - over de vraag hoe de manier waarop God communiceert, invloed heeft op hoe wij als mensen het beste communiceren. Interessante reacties kreeg ik daarop.  

Straks ga ik met de trein van 10 uur (in de avond dus) terug naar Cairo - dan lig ik om 2 uur in mijn bed.  Lekker, nadat het gisteren ook al laat is geworden...