(Cairo, 18 december 2009) De voorheen onbekende Iraakse journalist Muntadar al-Zaidi, die deze week zijn schoenen naar de Amerikaanse president George Bush gooide tijdens diens persconferentie in Baghdad is in de hele Arabische wereld een volksheld geworden. Van Marokko tot Oman wordt al dagenlang met instemming over zijn machtige daad gesproken: Hij gooide een schoen. In Saoedie Arabie bood een welgestelde sjeik, Mohamed Makhafa, 1o miljoen dollar voor 'de schoen'; Arabische weblogs vieren de worp van de journalist als heldendaad; miljoenen Arabieren zien de werper als 'hun' held.
het enthousiasme van de Arabieren over 'de schoen' heeft iets tragisch; natuurlijk, je kunt lachen om de poging om Bush te raken. Maar dat in de Arabische media al dagenlang breeduit over 'de schoen' wordt gesproken alsof het om een Arabische overwinning gaat, heeft iets heel treurigs. Het Arabische enthousiasme bewijst hoe Arabieren over de Amerikaanse president denken, maar veel belangrijker, het legde ook feilloos een groot probleem van de Arabieren bloot. Ze hebben wanhopig behoefte aan een overwinning, aan erkenning, aan een gevoel van eer, en bij gebrek daaraan wordt zelfs feest gevierd over het werpen van een schoen, die zijn doel nog miste ook.
De Amerikaanse inval in Irak galmt nog steeds na als een wake-up call voor de Arabieren. Het legde vlijmscherp de machteloosheid van de Arabische wereld bloot. Het enige Arabische land waarvan veel Arabieren werkelijk dachten dat het in staat was stand te houden tegen het Westen in een militaire confrontatie, werd afgedroogd. De schaamte was groot onder de Arabieren, en die is onveranderd.
Arabieren zijn door de inval in Irak gewezen op de tegenstrijdigheid van hun ideologie en de rauwe werkelijkheid. Als moslims zouden ze de sterkste natie op aarde moeten zijn, maar ze werden verpletterd als een mug door de combinatie van Westerse wapens en Westers doelmatig
management. Voor wie altijd heeft geleerd dat Arabieren en moslims superieur zijn en dat Allah aan hun kant staat, is de klap heel hard aangekomen.
Maar er is meer aan de hand in de Arabische wereld. Het gebrek aan vrijheid van meningsuiting lijkt onwrikbaar in de Arabische landen, omdat de diktators maar niet van hun plaats te krijgen zijn; individuele vrijheden zoals vastgelegd in internationale verdragem worden met voeten getreden. In alle Arabische landen verdwijnen politici van de oppositie in gevangenissen. Er is bovendien een nijpend gebrek aan sociaal-economische vooruitgang in bijna alle 22 Arabische landen; de armoede is groot. De excessieve vreugde van veel Arabieren over de worp van de schoen moet worden gezien in de context van de algemene weerzin van Arabieren tegen de status-quo die door de Verenigde Staten is geschapen en in stand wordt gehouden.
Muntadar al-Zaidi, een sjiiet, zit nu gevangen, en het zal nog even duren voordat hij wordt voorgeleid, want volgens zijn broer is hij er beroerd aan toe; hij wordt behandeld voor een gebroken arm en gebroken ribben, en wie weet wat voor schade hij nog meer heeft geleden bij zijn arrestatie en verhoor. Zo gaat dat in Arabische landen, ook in die landen waar de politie door de Verenigde Staten wordt getraind en betaald. De Iraakse overheid kon de schande toch niet ongestraft laten? Al-Zaidi mag dan een volksheld van de Arabieren zijn, maar hij heeft de eer van het Iraakse regime geschaad, door te laten zien dat die met al hun veiligheidsmaatregelen Bush niet konden beschermen tegen deze 'aanval'. En zo heeft 'de schoen' ook feilloos de kloof tussen de Arabieren en hun regime's onderstreept. Het was een individuele daad van verzet, en dat aspect is precies wat de affaire van de schoen zo mooi maakt in de ogen van de Arabische wereld.
(c) Dr Jos M. Strengholt
www.arabieren.blogspot.com
Geen opmerkingen:
Een reactie posten