dinsdag 30 oktober 2012

Met God kan je tenminste lachen!

Ik zit te lachen achter mijn bureau terwijl ik aan een stukje zit te werken voor mijn boekje waarin ik vragen van atheisten beantwoord. Het moet zo leuk zijn om God te zijn! Stel je toch eens voor, die eeuwigheid :-)

Een atheist citeert Faust: “Waartoe is al dat scheppen goed, als ieder schepsel weer in het niet verdwijnen moet”? Wat een verspilling, er zou sprake zijn van de teloorgang van 100 miljoen soorten in de loop van de evolutie. Het aantal individuele exemplaren is natuurlijk niet te schatten. Pleit dit niet tegen een ontwerper?

Je hebt kunstenaars die zandsculpturen maken. Ze maken er duizenden en die verdwijnen allemaal weer. Pleit dit tegen het bestaan van die kunstenaar?

Voor de eeuwige God is bovendien geen enkele soort verdwenen; hij bewoont het eeuwige ‘nu’ waarin dinosaurussen vrolijk rondlopen over de Albert Cuyp terwijl de mensen het niet eens doorhebben; waarin Romeinse soldaten Batavieren verslaan terwijl de sterrenstelsels ontstaan en ik dit boekje zit te schrijven.

1 opmerking:

Paul Miller zei

Welaan broeder, u eist wel veel begrip van onze arme atheïstische medeschepselen. Ze treuren om het vergaan van allerlei soorten, maar hopen zelf te verdwijnen in het niets. En nu zeg jij ook nog dat het allemaal een kwestie van perceptie is.
Maar eh..., wat je hier schrijft, is dat wel helemaal bijbels te verantwoorden? Zulk een gedachtensprong heb ik in ieder geval nimmer van de kansel horen verkondigen. Zegt het heilig schriftwoord zelve niet dat de aarde voorbij gaat ende haar begeren? Om maar iets te noemen...