Inderdaad. Het leven zuigt. We zijn omringd door mooie dingen, schoonheid, plezier; we hebben doorgaans ons natje en droogje. Waarom dan toch zoveel misere? Alles wat mooi is, lijkt wel een zwarte rouwrand te hebben. Onvolmaaktheid, eenzaamheid, zorgen, ziekte en dood... ze hangen als een zwarte wolk boven het leven. En we hebben het gevoel dat het 'eigenlijk' niet zo zou moeten zijn. Leeft in ons allen niet een diep verlangen naar beter, naar anders? Is dit wellicht een herinnering van de mensheid aan het feit dat ooit de tijden beter waren? Een Sehnsucht naar het paradijs?
God belooft in Openbaring 21:1-6 dat hij de tranen van de ogen zal afwissen. Alles wordt nieuw. Het paradijs wordt hersteld, met als voornaamste kenmerk: God zelf zal bij de mensen zijn.
Dat is de boodschap van Allerheiligen, de dag die vandaag wereldwijd wordt gevierd door bijna 2 miljard christenen. We gedenken degenen die zijn overleden en kijken vooruit naar herstel; we worden herenigd met onze geliefden, en zijn dus niet hopeloos. Ja, dit ondermaanse leven zuigt, maar God, die het Ware Leven is, belooft vernieuwing. Dat helpt ons om ook vandaag al de mooie dingen van het leven, en bovenal de aanwezigheid van God in ons leven, te vieren. Leven zonder God zuigt. Met hem is alles beter.
Hier mijn preek voor All Saints, Allerheiligen.
2 opmerkingen:
Mooie preek! Dank je wel!
Ik ga em lezen. Zit zo in de put. Kon mijn zelf opgelegde verplichtingen niet nakomen. Vast iemand teleurgesteld....
maar heb je i.i.g. weten te overtuigen dat ik niet in het voorwoord kom. dat is dan weer positief. :-)
Een reactie posten