Voorstel van de CU lijkt me dom en kansloos

Vrede in het Midden-Oosten moet groeien in de praktijk, als vrucht van economische samenwerking tussen Israël en de Palestijnen. Vrede kan niet vanaf de tekentafel worden afgedwongen. Dat betogen ChristenUnie-Kamerlid Voordewind (foto) en fractievoorzitter Slob in een opinie­artikel in de Volkskrant. Lees de samenvatting van het Reformatorisch Dagblad.

Ze verwijzen daarbij naar de ontstaansgeschiedenis van de Europese Unie: de aartsvijanden Duitsland en Frankrijk verzoenden zich met elkaar door samen te werken op economisch gebied. Steeds meer landen sloten zich daarbij aan en vormen nu samen de Europese Unie. Net zomin als de EU op de tekentafel is bedacht of van bovenaf is opgelegd, zouden de VS en Europa Israël moeten dwingen een tweestatenoplossing te accepteren. „Het concept ”land voor vrede” blijkt nog elke dag te falen”, aldus de ChristenUniepolitici. „Het heeft alleen maar meer beschietingen uit Gaza en Libanon opgeleverd.”

De beide Kamerleden maken hier een kromme vergelijking. Dat Duitsland en Frankrijk vrede sloten en zich verzoenden was mogelijk op grond van de gelijkwaardigheid van beide partijen.

Besluitvorming

Tijdens de Tweede Wereldoorlog overwogen de geallieerden Duitsland te vernietigen en tot een agrarische, niet-industriële, onderworpen staat te maken. Vanwege de gevaren die daarin scholen –onder meer het risico dat de Duitsers zich tot het communisme zouden wenden– besloten de geallieerden dat Duitsland als soevereine, industriële staat moest worden herbouwd. Als je de situatie van de Palestijnen wilt beschrijven, kijk dan naar dat plan om Duitsland voorgoed te debiliseren als armoedige agrarische staat, vernederd en onderworpen.

De Europese Unie is inderdaad niet vanaf de tekentafel ontstaan, hoewel daar meer over te zeggen zou zijn. Maar laten we de Christen-Unie hierin maar gelijk geven. De integratie van Duitsland in Europa is echter wel vanaf de politieke tekentafel besloten. Daar lag duidelijke politieke besluitvorming aan ten grondslag. Duitsland moest van de geallieerden zo snel mogelijk weer een sterke industriële, welvarende staat worden. Maar een staat was het land meteen vanaf 1945.

Het idee dat Israël en de Palestijnen door handel en economische ontwikkeling geleidelijk verzoend raken en dat de Palestijnen pas dan aan een eigen staat toe zijn, kan dus totaal niet worden vergeleken met de situatie in Europa na de Tweede Wereldoorlog.

Voorwaarde voor verzoening is dat eerst wordt erkend dat de Palestijnen als volk recht hebben op een eigen land, en dat hun onrecht is aangedaan. Pas als de Palestijnen naast Israël een eigen staat krijgen, ontstaat de mogelijkheid dat economische relaties geleidelijk tot verzoening zullen leiden. Zijn daarop garanties na zestig jaar van onderling geweld? Nee natuurlijk. Maar dat maakt het voorstel van de ChristenUnie niet aannemelijker.

En heeft land voor vrede inderdaad tot beschietingen geleid, zoals de ChristenUnie suggereert? Kom kom, wat een versimpeling. Er is geen land geruild voor vrede. Israël blijft de Westelijke Jordaanoever inclusief Oost-Jeruzalem en een klein gedeelte van Libanon bezetten. Bovendien ook de Golan, waardoor Syrië belang heeft bij het opjuinen van Hezbollah tot geweld tegen Israël. De landkwestie is dus nog niet opgelost, en vrede is nog niet gesloten. Dus gaat geweld door. Geen wonder.

Berekening

De ChristenUnie droomt bovendien echt als ze denkt dat Israël en de Palestijnen bereid zullen zijn om tot heuse economische betrekkingen te komen –echte integratie dus– als geen duidelijke politieke oplossingen worden geboden voor het enorme conflict tussen beide partijen. Leven de politici van de ChristenUnie nu echt in dromenland?

Eigenlijk vrees ik van niet. Ik zeg dat bewust zo, want ik heb de indruk dat achter de opvatting van de ChristenUnie een calculatie zit die me droevig stemt. De berekening namelijk dat Israël en de Palestijnen natuurlijk nooit zulke economische betrekkingen zullen ontwikkelen, en dat Israël dus intussen kan doorgaan met zijn nederzettingenbeleid en met het isoleren van Gaza en de Westelijke Jordaanoever. Dan zullen de Palestijnen doorgaan met geweld, en hoeft de ChristenUnie nooit in te stemmen met een Palestijnse staat.

Dat is precies wat een groot deel van de aanhang van de ChristenUnie verwacht. Want de partij zal zwaar boeten als ze instemt met de vorming van een Palestijnse staat. Een fors deel van de achterban ziet liever een groot Israël dan een kleine Palestijnse staat.

Dus doet de ChristenUnie wat Israël ook doet: zo veel voorwaarden aan de Palestijnen stellen dat je eigenlijk weet dat het militaire conflict zal voortsudderen, en dat Israël en zijn vrienden dus altijd de smoes houden dat de Palestijnen nog niet toe zijn aan een eigen staat.

[Dit is op 15 juni 2009 als opinieartikel in het Reformatorisch Dagblad geplaatst]